برکسی پوشیده نیست که ما با کمبود سینما در کشور مواجه هستیم. سینماهایی که مخاطب را به سمت خودشان می‌کشانند هم همه سینماهای قابل استفاده در کشور نیستند و تنها بخش محدودی از این سینماها هستند که مخاطب برای دیدن فیلم رغبت دارد به آنجا مراجعه کند. شما به تهرانی توجه کنید که بیشترین سینماهای کشور را به خود اختصاص داده است. مگر چندتا سینما هستند که روزانه با استقبال مواجه می‌شوند. شهرستان‌ها هم که هر کدام نهایتا یک سالن دارند. در چنین شرایطی سینمادار ترجیح می‌دهد فیلمی را روی پرده ببرد که سینمایش را به یک پاتوق تبدیل کند. این مسأله مهم‌ترین مصداقی است که طرح‌هایی مثل طرح اکران فیلمها در گروه هنر وتجربه را دچار چالش می‌کند. به نظرم این طرح باعث امیدواری خواهد شد. اگر این طرح در بلندمدت اجرا بشود و تنها یک شعار نباشد معلوم است که می‌تواند کمک تلقی شود. بالاخره این فیلم‌هایی که در ژانر هنر و تجربه قرار می‌گیرند متعلق به فیلمسازان صاحب‌سبک و خوش‌ذوق جوان هستند. آنها بیش از حد زحمت می‌کشند و انتظار دارند کارشان دیده شود و همین طرح اگر باعث دیده شدن کار آنها بشود باعث کار و تولید بیشتر فیلم در کشور خواهد شد. در هر صورت باید منتظر ماند تا این فراخوان اجرا شود. من فیلمسازان جوانی را می‌شناسم که فیلم‌های خوبی ساخته‌اند اما چون فیلم آنها شرایط دیده‌شدن نداشته‌اند دست از کار کشیده‌اند همین مسأله باعث می‌شود استعدادهای خوب فیلمسازی ما دست روی دست بگذارند و سینما تبدیل به یک بازار سطحی بشود که تنها گیشه برایش مهم است.
