به واسطه ی دوستی دیرینه ای که با ابوالفضل صفاری دارم، همیشه از پیشنهاد بودن در آثارش استقبال می کنم. «از تهران تا بهشت» هم تجربه خوبی بود. هر چند که سختی های خاص خودش را داشت که گاهی به مشکلاتی در طراحی صحنه بر می خوردیم. به جز طبیعت، هر آن چیزی که در فیلم می بینید از طریق ساخت و ساز ایجاد شد. در صحنه های تهران هم ساختمان های خالی، تبدیل به دفتر کار شد که از این نظر حجم کار من در این فیلم زیاد بود.
شاید بزرگترین مشکل من در این فیلم، کار کردن در فضای بیابان بود. ما در گرمترین فصل سال در بیابان کار می کردیم طوری که کارگر بومی آن منطقه هم حاضر نبود به ما کمک کند و حجم کار به عهده خودم و بچه های گروه بود. اما خوشحالم که نتیجه کار راضی کننده بود.
در سینمایی که متاسفانه مدام دچار کلیشه در فیلم سازی شده است، ساخت چنین آثاری که فیلم های تجربی محسوب می شوند جای خوشحالی دارد. ابوالفضل صفاری تا پیش از ساخت اثر بلند در سینما، مستند سازی می کرده و این وجه مستند گونگی در آثار بلندش هم به چشم می خورد و این یکی از ویژگی های کاری او است که فکر می کنم برای مخاطب نیز جذاب است.
در سینمایی که متاسفانه کمترین توجه به عرصه طراحی صحنه نمی شود و نادیده گرفته می شود و بسیاری از تهیه کنندگان سینمای ما از بحث هزینه کردن در بخش طراحی صحنه واهمه دارند، ابوالفضل صفاری تمام تلاشش را کرد که فضاهای بکری را در فیلمش به تصویر بکشد و جلوه های بصری فیلم را ارتقا ببخشد. این فیلم از کارهایی است که از انجامش لذت برم و امیدوارم مخاطبان هم از دیدن چنین فیلمی لذت ببرند.