از ابتدا طی صحبت هایی که با ابوالفضل صفاری داشتم، قرار بود فیلم برداری در این کار به دو گونه انجام شود. محیط شهری را سرد و خشن نشان بدهیم و فضای بیابان را طوری به تصویر بکشیم که شخصیت ما وقتی از تهران و این فضای سرد و خشن بیرون می رود، انگار به آرامشی می رسد. بنابراین فضاهای تهران را بیشتر با دوربین روی دست فیلم برداری کردیم تا این حس بیشتر منتقل شود و دوربین سیال تر باشد و همانطور که گفتم از رنگ های سرد استفاده کردیم و فکر می کنم با این شیوه به ایده اولیه که به آن اشاره کردم رسیدیم و در ادامه می بینیم که به محض اینکه به بیابان می رسیم، رنگ های گرم و فضاهای طلایی رنگ دم غروب را می بینیم و به نوعی فضا شاعرانه تر می شود.