محمدرضا شجریان:
درویشی مرد پیدا کردن گمشده های موسیقی است. او سالهاست که در کوه و کمر می گردد و هنرمندان بومی متعلق به مناطق مختلف را پیدا می کند و موسیقی آنها را به عنوان میراث فرهنگ و هنر جمع آوری می کند. من دست درویشی را می بوسم که با حوصله ای که به خرج داد، یکی از گمشده های موسیقی ایران را -که همان عبدالقادر مراغی است – پیدا کرد…
(نشست پرسش و پاسخ فیلم- سینما تک خانه هنرمندان – آبان ۹۲)
امید روحانی:
کار بسیار مهمی که مستند «شش قرن و شش سال» برای موسیقی ایرانی انجام داده این است که توضیح می‌دهد موسیقی خاصی که در شش قرن قبل وجود داشته می‌تواند پیشینه‌ موسیقی ردیفی ما باشد. موسیقی‌ای که در حال حاضر از آن به موسیقی اصیل سنتی یاد می‌کنیم. این فیلم، مخاطب تاریخ موسیقی ایران را به عقب برمی‌گرداند و ضمن ارائه‌ یک پیشینه‌ ششصد ساله به مخاطب خود می‌گوید این موسیقی فقط حامل اشعار نبوده است. از آن جمله می‌توان به نمایش کاربرد کلمه‌ عشق، تبدیل آن به سه سیلاب و ارجاع هر سه حرف آن به‌عنوان صوت اشاره کرد. نکته‌ جالب دیگری که این فیلم توضیح می‌دهد این است که آن‌چه به‌عنوان موسیقی ترکی گفته می‌شود ریشه‌ ایرانی دارد. بنابراین می‌توان به این نکته فکر کرد که از قبل از شش قرن پیش، آن‌چه که به‌عنوان موسیقی عرب یا ترک یاد شده پیشینه‌ای‌ ایرانی دارد.
(جلسه پرسش و پاسخ فیلم «شش قرن و شش سال» – مرکز گسترش سینمای مستند وتجربی- شهریور ۹۳)

محمد تهامی‌نژاد:
در نگاه اول؛ با ثبت یک واقعه علمی روبرو هستیم. این ثبت کرونولوژیک است. روز و ماه ثبت شده، حتی به صورت زیرنویس نوشته می‌شود. اینکه کاشفین یک مکتب موسیقایی، رنج و لذت شش ساله‌ای را متحمل شده‌اند تا یک گنج فراموش‌شده فرهنگ ایران عهد شاهرخ را بیابند، زبانش را بخوانند و آن را در کنار موسیقی دستگاهی ایران بگذارند، در کار میرتهماسب نیز به شیوه مشاهده‌ای، ثبت شده است. سخن از ویژگی‌های آن کشف موسیقایی در محدوده اساتید موسیقی ایران است. فیلم شش قرن وشش سال در دنیای بیداری و کار، جریان دارد. اما مضمون سراسری فیلم، حضور مقتدرانه فرد در جهان ناشناخته‌ها و در عین حال عجیب است. اگر بخواهیم با تئوری مؤلف به آثار متأخر میرتهماسب نگاه کنیم، حضور مقتدرانه فرد در جهانی که او را در بر گرفته به عنوان یک مضمون یا موتیف تکرار شونده، قابل شناسایی است.
(از مطلب «او دیر نرسیده است»- سایت انسان‌شناسی و فرهنگ)

خسرو دهقان:
یکی از بهترین فیلم‌هایی که در سال‌های اخیر دیده‌ام فیلم «شش قرن و شش سال» است. بی‌تردید بهترین فیلم جشنواره سی و دوم فجر می‌باشد. فیلم از نگاه من به سینمایی که می‌شناسم بسیار نزدیک است. این فیلم بو و طعم کارگردانی و میزانسن و اجرا و کار فنی و تدوین و صدا دارد. فیلمی فراموش¬نشدنی و از مد نیفتادنی است. فیلم همیشگی و سینمایی ماندنی است. یک اثر کلاسیک در سینمای مستند ایران که سینمای مستند ایران همیشه به نسبت سایر مقوله‌های سینمای ایران قابل احترام است. تبریک به آقای میرتهماسب و دست¬اندرکاران فیلم و سینمای مستند ایران.
(ماهنامه دنیای تصویر)

رخشان بنی اعتماد:
آغاز اکران فیلم‌های گروه «هنرو تجربه»، شروع بدعتی تازه برای ادای احترام به سلیقه مخاطبان سینمای ایران است. رونمایی از گنجینه سینمای مستند بر پرده اکران که نادیده‌های بی‌بدیلی از هنر و فرهنگ سرزمینمان را در چنته دارد، مبارک. نمایش فیلم با ارزش «شش قرن و شش سال» روایت مجسم پایداری هنر و هنرمند مستند ساز و شگون سرآغاز این حرکت است. از گفته مجتبی میرتهماسب وام می‌گیرم که: مهم‌ترین سرمایه¬گذاران فیلم‌های فرهنگی، تماشاچیان فیلم هستند. رسم دلپذیر دیدن فیلم در مقابل پرده نقره‌ای را بجا آوریم و سرمایه‌گذار آثار با ارزش فرهنگی میهنمان باشیم.
(خبرگزاری ایسنا)