بهمن عبداللهی درروزنامه ایران نوشت :
جدا از آنکه سینما می‌تواند به عنوان رسانه‌ای تأثیرگذار اهداف و پیام‌های فرهنگی – آموزشی را دنبال کند، یا به عنوان متریال دستمایه خلق آثار هنرمندانه و تجربه‌گر باشد، در ذات خود پدیده‌ای سرگرم کننده است که می‌تواند میلیون‌ها مخاطب را با جغرافیا، زبان و مختصات دیگر به خود جذب کند.
اساساً بدنه سینما و رویکرد اصلی تولیدکنندگان آثار سینمایی در همین مسیر تعریف می‌شود و صاحبان این کارخانه‌های سرگرمی ساز همواره کوشیده‌اند با بهره‌گیری از ایده‌های جدید و متنوع، طیف گسترده‌تری از ساکنان کره زمین را تحت پوشش کالاهای خود قرار دهند.
در بخش سینما – صنعت، تولیدکنندگانی موفق بوده‌اند که «نوآوری»، «فضاهای جدید» و «گونه‌های متفاوت» سرلوحه کارشان بوده است. امروزه شرکت‌های مختلف – و موفق به لحاظ تجاری- هر ساله تولیدات مختلفی را در ژانرهای مختلف عرضه می‌کنند و جدا از آنها که به طور تخصصی فعالیت می‌کنند (مثل والت دیزنی یا پیکسار که عمدتاً طیف سنی کودک و نوجوان را نشانه گرفته‌اند)، در سبد محصولات خود به گونه‌های مختلف توجه می‌کنند.
آثاری در گونه‌های پلیسی، حادثه‌ای، علمی و تخیلی، درام فانتزی، وحشت، جنگی و غیره را می‌توان هر ساله در تولیدات آن سوی مرزها رصد کرد. حتی ژانرهای فراموش شده‌ای مثل وسترن، گاه و یبگاه در صدر جدول فروش قرار می‌گیرند.
اما در سینمای ایران مثلث سینماگران، سینماداران و متولیان همچنان به قالب‌ها و گونه‌های امتحان پس داده علاقه بیشتری دارند و برای همین است که فیلم‌هایی با مضامین اجتماعی (در اینکه اجتماعی ژانر نیست، دیگر تأکیدی نمی‌کنم) فهرست تولیدات وطنی را در بیشترین گستره به خود اختصاص می‌دهند و پس از آن گونه‌هایی مثل درام خانوادگی، کمدی، دفاع مقدس و تک و توک فیلم برای کودکان و نوجوانان. در این میان گونه‌هایی در ژانر وحشت اساساً محلی از اعراب ندارند. دلیل این کم‌توجهی هم یقیناً به ۳ عامل اصلی بازمی‌گردد.
نخست اینکه کمتر سرمایه‌گذار و تهیه‌کننده‌ای اعتبار خود را در این نوع آثار به خطر می‌اندازد چرا که از نتیجه اثر، فروش و رضایت مخاطب قطع و یقین نمی‌تواند داشته باشد.
دوم سینماگران ترجیح می‌دهند به مسائلی جدی‌تر بپردازند و بیشتر روی حس غم یا خنده تمرکز کنند تا حس ترس و وحشت.
سوم اینکه ساخت اثری در ژانر وحشت، به فیلمنامه مناسب و یقیناً محکم، کارگردان باتجربه و خلاق و البته متخصصان افکت و تصویر نیاز دارد.
نگاهی به سیاهه تولیدات سینمای ایران در سال‌های پس از انقلاب اسلامی نشان می‌دهد حدود ۷ اثر در این گونه ساخته شده، بنابراین ضمن تقدیر و تشویق سینماگرانی که به این فضا وارد می‌شوند، باید امکانات و شرایط را برای تولید این نوع آثار هموار کرد.
به هر حال ارتقای کیفیت آثار سینمایی در گرو توجه و خلق تولیدات تازه قرار دارد و از سوی دیگر نیاز مخاطبان سینمای ایران نباید محدود به آثار معمول این روزها باشد.
منبع : روزنامه ایران
