روزنامه صبا – ﻣﺠﻴﺪ ﺑﺮﺯﮔﺮ ﻛﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻓﻴﻠﻤﺶ «ﻓﺼﻞ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻫﺎﻯ ﻣﻮﺳــﻤﻰ» ﺛﺎﺑﺖ ﻛﺮﺩ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻰ ﻫﺎﻯ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮﻟﻰ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻪ ﻓﻴﻠﻤﺴﺎﺯﻯ ﺩﺍﺭﺩ، ﺩﺭ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﻓﻴﻠﻤﺶ ﺳﻮژﻩ ﺍﻯ ﻋﺠﻴﺐ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﻤﺎﻳﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻓﻴﻠﻤﻰ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﻜﺎﻧﺴﺶ ﺑﺮﺷﻰ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻫﺎﻯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﻧﻈﺮ ﺳﺮﺩﻣﺪﺍﺭﺍﻥ ﺍﺭﺷﺎﺩ، «ﭘﺮﻭﻳﺰ» ﻓﻴﻠﻤﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺳﻴﺎﻩ ﻧﻤﺎﻳﻰ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻫﺎﻯ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻳﻚ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ.
ﺑﺮﺯﮔﺮ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺵ ﻳﻚ ﺍﺻﻞ ﺭﻭﺍﻥ ﺷــﻨﺎﺧﺘﻰ ﺭﺍ ﻣﺤﻮﺭ ﺍﺻﻠﻰ ﻓﻴﻠﻤﻨﺎﻣﻪ ﺍﺵ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳــﺖ. ﻃﺮﺩ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺷﺎﻥ ﻭ ﻭﺍﻛﻨﺸــﻰ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻧﺸــﺎﻥ ﺑﺪﻫﻨﺪ، ﻗﺼﻪ ﭘﺮﻭﻳﺰ ﺍﺳﺖ. ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻛﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ ﺳــﺨﺖ ﻭ ﺑﺰﺭگ، ﻛﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻓﻴﻠﻤﻨﺎﻣﻪ ﺍﺵ ﺭﻭﻯ ﻟﺒﻪ ﺗﻴــﻎ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ؛ ﺍﮔﺮ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﻌﺎﺭﻯ ﻭ ﺍِﮔﺰﺟﺮﻩ (ﺍﻏﺮﺍﻕ ﺁﻣﻴﺰ) ﻗﺼﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﻨﺪ ﺍﺳﻴﺮ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻜﺮﺭﺍﺕ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭﺍﻡ ﻗﺼﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺗﺮ ﻛﻨﺪ ﺭﻳﺘﻢ ﻓﻴﻠﻢ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻰ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺭﺍ ﭘﺲ ﻣﻰ ﺯﻧﺪ. ﺑﺮﺯﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﺍﻳﻦ ﺍﺻﻞ ﺭﺍ ﻛﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻧﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﺩﺭﺍﻡ، ﻗﺼﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﻯ ﻓﻴﻠﻤﻨﺎﻣﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﺻﻠﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﻛﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ ﺩﺭ ﺑﻴﺴﺖ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺍﻭﻝ ﻗﻼﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻣﻰ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﭘﺮﻭﻳﺰ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻮﻙ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ.
ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻧﻘﺎﻁ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺍﺻﻠﻰ ﻓﻴﻠﻢ «ﭘﺮﻭﻳــﺰ» ﺣﻀﻮﺭ «ﻟﻮﻭﻥ ﻫﻔﺘﻮﺍﻥ» ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﺪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻭ ﺧﺮﻭﺟﻰ ﻓﻴﻠﻢ ً ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺑﻰ ﻧﺒﻮﺩ. ﻟﻮﻭﻥ ﻫﻔﺘﻮﺍﻥ ﺩﻭ ﻛﺎﺭﺍﻛﺘﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺎﻟﺐ ﻗﻄﻌﺎ ﻳﻚ ﻧﻘﺶ ﺍﻳﻔﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﭘﺮﻭﻳﺰﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﻜﺎﻧﺲ ﺁﻏﺎﺯﻳﻦ ﺗﺎ ﭘﺮﻭﻳﺰﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻜﺎﻧﺲ ﺁﺧﺮ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺍﺳﺖ. ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺧﻮﺵ ﻗﻠﺐ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﻣﺤﻴﻂ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻧﺶ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﺍﻛﺘﺮ ﺑﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﻟﻮﻭﻥ ﻫﻔﺘﻮﺍﻥ ﺟﺎﻥ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺳﻜﺎﻧﺲ ﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍﻩ ﻣﻰ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﻰ ﺯﻧﺪ ﺑﺎﺯﻯ ﻳﻜﺪﺳــﺖ ﻭ ﺩﺭﺧﺸــﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ، ﻳﻚ ﭘﻼﻥ ﻭ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻜﺮﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﻧﻤﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﻳﻦ ﺑﺰﺭگ ﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﻗﻮﺕ «ﭘﺮﻭﻳﺰ» ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺳــﻴﻨﻤﺎﻯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻓﻴﻠﻤﻰ ﺷــﺒﻴﻪ «ﭘﺮﻭﻳﺰ» ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳــﺖ، ﺍﮔﺮ ﺩﺭﮔﻴﺮ ﺷﺪﻥ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﺎ ﺳﻮژﻩ ﻳﻚ ﻓﻴﻠﻢ ﺭﺍ ﺣﺴــﻦ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﺑﺪﻭﻥ ﺷﻚ ﭘﺮﻭﻳﺰ ﺍﻳﻦ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻓﻴﻠﻤــﻰ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺭﺍ ﺩﺭﮔﻴــﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺳــﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻴﺘﺮﺍژ ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﺪ، ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺬﺍﺕ ﭘﻨﺪﺍﺭﻯ ﺩﺭ ﻃــﻮﻝ ﻓﻴﻠﻢ ﻭ ﺑﻌــﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﺪ. ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻯ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺳﻴﻨﻤﺎﻯ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺷﺒﻴﻪ «ﭘﺮﻭﻳﺰ» ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻣﺼﺮﻑ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ.
ﺑﺮﺯﮔﺮ ﺩﺭ «ﭘﺮﻭﻳﺰ» ﺳﻌﻰ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻟﻤﺎﻥ ﻫﺎﻯ ﺑﻴﺮﻭﻧﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮﺟﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﺪ، ﻣﻮﺳﻴﻘﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ؛ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺻﺪﺍﻯ ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﻛﺎﺭﺍﻛﺘﺮ «ﭘﺮﻭﻳﺰ» ﻧﻘﺶ ﻣﻮﺳﻴﻘﻰ ﻓﻴﻠﻢ ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤﺎﻥ ﻳﻜﺪﺳﺖ ﺷﺪﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﻯ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ.
ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻛﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻧﺎﻧﻰ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﺠﻴﺪ ﺑﺮﺯﮔﺮ ﻛﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻭ ﺟﻨﺲ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﻰ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺒﺎﻟﺪ، ﻛﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻰ ﭘﺴﻨﺪﺩ، ﻣﻰ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﺴﻮﻯ ﻣﺮﺯﻫﺎﻯ ﻛﺸﻮﺭ ﻫﻢ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺟﻮﺍﻳﺰ ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺸﻨﻮﺍﺭﻫﺎﻯ ﺑﺰﺭگ ﻭ ﻛﻮﭼﻚ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﺴﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻘﺶ ﺟﻔﺎ ﺷﺪ، ﻓﻴﻠﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺸﻨﻮﺍﺭﻩ ﻓﻴﻠﻢ ﻓﺠﺮ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﻫﻢ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﺑﻪ ﺍﻛﺮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻤﺎﻫﺎﻯ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﻣﺴﺌﻮﻻﻥ ﺳــﻴﻨﻤﺎﻳﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺴﺎﺭﺕ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷــﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻯ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺳــﺎﺧﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﺑﻬﺎ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺻﺮﻓﺎ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭘﺮﻭژﻩ ﻓﺎﺧﺮ ﻧﺒﺎﺷــﻨﺪ. ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻪ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻤﻠﻞ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ ﻫﺎﻯ ﺟــﻮﺍﻥ ﺑﺒﺎﻟﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻓﺘﺨــﺎﺭ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ: ﺍﻳﻦ ﺳﻴﻨﻤﺎﻯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ…
