المیرا ﺣﺼﺎﺭﻛﻰ – ﺳﺎﺧﺖ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻯ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻫﺸﺖ ﻭ ﺳﻰ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻣﻴﻠﻴﻤﺘﺮﻯ ﺍﺯ ﺩﻫﻪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ، ﺍﻭ ﺍﻟﻤﻴﺮﺍ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺁﻝ ﺍﺣﻤﺪ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﻧﻘﺎﺷﻰ ﻭ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺪﺗﻰ ﺑﺎ ﺷــﺒﻜﻪ ﻫﺎﻯ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻰ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻯ ﻣﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﻴﻤﻴﺸﻦ ﻫﻤﻜﺎﺭﻯ ﺩﺍﺷﺖ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳــﺎﺧﺖ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﻛﻮﺗﺎﻩ، ﻣﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﻴﻤﻴﺸﻦ ﻭ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺟﺸﻨﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﻯ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮﻛﻴﻮ، ﭘﻮﺳﺎﻥ، ﻣﻮﻧﺘﺮﺍﻝ، ﺗﻮ ﺍﻛﺮﺍﻥ ﺳﻮﺋﻴﺲ، ﺗﺎﻣﭙﺮﻩ ﻓﻨﻼﻧﺪ ﺟﻮﺍﻳﺰﻯ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺪﺍﻝ ﻳﻮﻧﻴﻜﺎ ﻭ ﺟﺎﻳﺰﻩ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﺍﻛﺴﭙﺮﻳﻤﻨﺘﺎﻝ ﺟﺸﻨﻮﺍﺭﻩ ﻣﻠﻞ ﺍﺗﺮﻳﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ.
ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺩﻫﻪ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﻰ ﺍﺵ «ﭘﻮﺳﺘﻪ» ﺭﺍ ﻛﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻧﻰ ﻛﺮﺩ، ﺟﺪﻳﺪ ﺗﺮﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺁﻝ ﺍﺣﻤﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﻫﺎ ﺑﺮ ﭘﺮﺩﻩ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻫﺎﺳﺖ. ﻓﻴﻠﻤﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﮔﺮﻭﻩ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﻰ ﻫﻨﺮ ﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺍﻛﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳــﺖ، ﮔﺮﻭﻫﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎﻯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻥ ﺑﻴﺸــﺘﺮﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻤﺎﻫﺎﻯ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺵ ﺟﺎﻯ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. «ﭘﻮﺳﺘﻪ» ﻓﻴﻠﻤﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺼﻪ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۸۷ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﻣﻨﻘﻀﻰ ﺷﺪﻥ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ. ﺩﺭ ﻗﺼﻪ ﺑﺎ ﻣﻔﺎﻫﻴﻤﻰ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺷﻨﺎﺳﻰ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻴﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ. ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﺷﺎﻯ ﻓﻴﻠﻢ «ﭘﻮﺳﺘﻪ» ﺳﺆﺍﻝ ﻫﺎﻯ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﺶ ﺷﻜﻞ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﺩ. ﮔﭙﻰ ﺑﺎ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺁﻝ ﺍﺣﻤﺪ، ﻛﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥ ﻓﻴﻠﻢ ﺯﺩﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﻓﻴﻠﻢ ﻭ ﻓﻴﻠﻤﺴﺎﺯﻯ ﺍﺵ ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ.
ﻫﻤﻴﺸــﻪ ﻳﻚ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﺯﻟﻰ ﻭ ﺍﺑﺪﻯ ﺍﺳــﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻰ ﻫﺎﻯ ﺩﺭﺍﻣﺎﺗﻴــﻚ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ. ﭼﺮﺍ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻣﺮگ ﺩﺭ ﻻﻳﻪ ﻫﺎﻯ ﻓﻴﻠﻢ «ﭘﻮﺳﺘﻪ» ﺷﻜﻞ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﺩ؟
ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﺎ ﻳﻚ ﺯﻧﺪﺍﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ۱۴ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺩﺭ ﺣﺒﺲ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺑﺎ ﻣﺮگ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺳﻮﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺮﻭﻯ ﻣﺮگ، ﻋﺸﻖ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ. ﭼﺎﻟﺶ ﻣﻬﻢ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺍﺻﻠﻰ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺩﻭ ﺳﻮﻯ ﻧﻴﺮﻭﻯ ﻣﺮگ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺩﺳﺖ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﺪ. ﺍﻭ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺍﺯ ﻣﺮگ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻫﻢ ﻭﺍﺑﺴــﺘﮕﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻭﻗﺘﻰ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻯ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺩﺳﺖ ﻣﻰ ﻳﺎﺑﺪ، ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻣﺮگ ﻗﺮﻳﻦ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ.
ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻫﻢ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ؟
ﺯﻳﺮﺍ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺍﺻﻠﻰ ﺩﺍﺳــﺘﺎﻥ، ﺑﻪ ﻗﺪﺭﻯ ﺩﺭ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻯ ﺷﺮﻭﺭ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺠﺎﻟﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﻓﻴﻠﻢ ﺳﺎﻝ ۸۷ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷــﺪ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ ﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻓﻴﻠﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩ؟
ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻤﻴﺰﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﻓﻴﻠﻢ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ. ﻓﻴﻠﻢ ﺑﺎ ﻣﻤﻴﺰﻯ ﻫﺎﻯ ﻣﺘﻌﺪﺩﻯ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭ ﺷﺪ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﻛﺮﺩ. ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺨﺸــﻰ ﺍﺯ ﻣﻤﻴﺰﻯ ﻭ ﺍﺻﻼﺣﻴﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻰ ﻛﻪ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻋﻤﻠﻰ ﻧﺒﻮﺩ. ﺑﺨﺸﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﻧﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻳﻢ، ﺍﻣﺎ ﻧﻈﺮ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻧﺸﺪ ﻭ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻣﺎﻧﺪ. ﺳﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻗﺘﻰ ﻓﻴﻠﻢ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﮔﺮﻓﺖ، ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻼﺗﻰ ﺩﺭ ﺍﻛﺮﺍﻥ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭ ﺷﺪ.
ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﻭﻗﺖ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻧﻈﺎﺭﺕ، ﺁﻗﺎﻯ ﻋﻠﻴﺮﺿﺎ ﺳﺠﺎﺩ ﭘﻮﺭ، ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺷﻔﺎﻫﻰ ﭘﺨﺶ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻓﻴﻠﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻛﺮﺍﻥ ﺁﻥ ﻣﻨﺼﺮﻑ ﻛﺮﺩ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺨﺶ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﺸﻜﻞ ﺑﻪ ﻓﻀﺎﻯ ﻣﺨﺪﻭﺵ ﺍﻛﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻤﺎﻯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ. ﺍﺷﻜﺎﻝ ﺍﺻﻠﻰ ﺍﺯ ﺟﺎﻳﻰ ﻧﺎﺷﻰ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﺎ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺳﺎﻟﻦ ﻫﺎﻯ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻧﻴﺴﺖ. ﻭﻗﺘﻰ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺍﺯ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭ ﻫﺴﺘﻴﻢ، ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺳﺎﻟﻦ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭ ﺷﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻣﻜﺎﻧﺎﺗﻰ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﻰ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻛﻤﻚ ﺩﻭﻟﺖ ﺗﺴﻬﻴﻼﺗﻰ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺑﺨﺶ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺭﻭﻧﻖ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﺪ. ﻭﻟﻰ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻯ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﻓﺎﺧﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻰ ﺍﺳﺖ ﺑﻮﺩﺟﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﻰ ﻛﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﺍﻧﺤﺼﺎﺭﻯ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﺨﺸﻰ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻤﺎﻫﺎﻯ ﻛﺸﻮﺭ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺣﻮﺯﻩ ﻫﻨﺮﻯ ﺍﺳﺖ. ﺣﻮﺯﻩ ﻫﻨﺮﻯ ﻫﻢ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺩﺍﺭﺩ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻯ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺍﻛﺮﺍﻥ ﻛﻨﺪ، ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻴﻠﻰ ﺍﺯ ﺗﻬﻴﻪ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ. ﻣﺸﻜﻞ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻫﻢ ﭘﺨﺶ ﻓﻴﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺑﻪ ﺍﻛﺮﺍﻥ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻯ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻟﻄﻤﻪ ﻣﻰ ﺯﻧﺪ. ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻴﻠﻢ «ﭘﻮﺳﺘﻪ» ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺖ ﺍﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﻰ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺍﺣﺴﺎﺳﻰ ﻛﻪ ﻏﻠﻂ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻫﻨﺮ ﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺗﺄﻳﻴﺪﻯ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﻰ ﺍﺳﺖ. ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻩ ﺍﻛﺮﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﻓﻴﻠﻢ «ﭘﻮﺳﺘﻪ» ﺩﺍﺷﺘﻪ، ﺍﻳﻦ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ.
ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﭘﺮ ﺷﻮﺭ ﺍﺯ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻯ ﻫﻨﺮ ﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻓﻴﻠﻢ «ﭘﻮﺳﺘﻪ» ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺁﻥ ﻣﻰ ﮔﺬﺭﺩ، ﻧﺸﺎﻧﻪ ﭼﻴﺴﺖ؟
ﺩﺭ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺮﻑ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻓﻴﻠﻢ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ، ﺍﺯ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﺤﺒﻮﺏ، ﺣﺮﻓﻪ ﺍﻯ ﻭ وﺯﻳﻦ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩﻳﻢ. ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. ﺍﻻﻥ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺩﻩ ﻧﻤﺎﻳﺶ، ﻓﻴﻠﻢ «ﭘﻮﺳﺘﻪ» ﻣﺤﻚ ﺯﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺳﻮﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻃﻮﺭﻯ ﺑﺎ ﻓﻴﻠﻢ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺷﺪﻡ، ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﻴﻠﻤﻰ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﺨﺎﻃﺒﻰ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻓﻴﻠﻢ ﺍﻛﺮﺍﻥ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﮔﺮﻭﻩ ﻭﺳﻴﻊ ﺗﺤﺼﻴﻠﻜﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻳﺎﻥ ﻣﺎ ﺗﺸﻨﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎ ﻫﺴــﺘﻨﺪ، ﻣﻦ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﺷﻨﺒﻪ «ﭘﻮﺳﺘﻪ» ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎﺭ ﺑﻌﺪﺍﺯﻇﻬﺮ ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﻢ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﻴﻨﻤﺎﺳﺖ، ﺷﺎﻫﺪ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺮ ﺷــﺪ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻳﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻤﺎﺷﺎﻯ ﻓﻴﻠﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﻓﻴﻠﻢ ﺭﺍ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎﻯ ﻣﻮﺷﻜﺎﻓﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸــﺠﻮ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﭘﺰﺷﻚ، ﻣﻌﻠﻢ ﻭ… ﮔﺮﻭﻩ ﻭﺳــﻴﻌﻰ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﻯ ﻛﺎﻻﻫﺎﻯ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻭﺯﻳﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻯ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺳﻄﺤﻰ ﭘﺎ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻣﻰ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ. ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻃﻰ ﺳﺎﻟﻴﺎﻥ ﺍﺧﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﻮﺳﻂ ﺑﺮﺧﻰ ﺗﻮﻟﻴﺪﻛﻨﻨﺪﻩ ﻫﺎﻯ ﻓﻴﻠﻢ ﻭ ﻣﺪﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﺨﺶ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻔﻜﺮ ﺳــﻄﺤﻰ ﺭﺍ ﺩﺍﻣﻦ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻥ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻯ ﻟﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﺒﺘﺬﻝ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻭ ﻧﺸﺮ ﺳﻴﻨﻤﺎﻯ ﺳﺨﻴﻒ ﺑﺎ ﭘﺎﻓﺸﺎﺭﻯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﮔﻰ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ.
ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺭﻳﺪ، «ﭘﻮﺳﺘﻪ» ﭼﻘﺪﺭ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﻪ ﺗﻠﺨﻰ ﻫﺎ ﻣﻰ ﭘﺮﺩﺍﺯﺩ ﻭ ﭼﻘﺪﺭ ﺭﺅﻳﺎ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﻰ ﻓﺮﻭﺷﺪ؟
ﺳﺆﺍﻝ ﺟﺎﻟﺒﻰ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﺗﻮﺍﺯﻧﻰ ﺑﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. ﺑﺨﺸﻰ ﺍﺯ ﻓﻴﻠﻢ ﺭﺅﻳﺎﮔﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻫﺎﻳﻰ ﻫﻢ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﭘﺮ ﺭﻧﮓ ﺷﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺑﺨﺸﻰ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﺯ ﻓﻴﻠﻢ ﺷﺎﻫﺪ ﻣﺼﺎﺋﺐ ﺑﺸﺮﻯ ﺍﺳﺖ، ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻯ ﺷﺮﻯ ﻛﻪ ﻋﺮﺻﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺗﻨﮓ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ. ﻣﺎ ﻓﻴﻠﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻧﺴــﻪ ﺍﻛــﺮﺍﻥ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻠﺴﺎﺕ ﭘﺮﺳﺶ ﻭ ﭘﺎﺳــﺦ، ﻫﻴﭻ ﻧﮕﺎﻩ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻧﺸﺪ. ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﻠﺴﻪ ﺳﺆﺍﻝ ﻫﺎﻯ ﻛﺎﺭﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻪ ﺍﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﺨﺼﺺ ﻫﺎﻯ ﻻﺯﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺁﻥ ﻫﺎ ﻓﻴﻠﻢ ﺭﺍ ﺟﺬﺍﺏ ﻭ ﮔﻴﺮﺍ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻓﻴﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻴﻨﻤﺎﻯ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﺷﻜﺎﻓﺎﻧﻪ ﻣﺒﺎﺣﺚ ﻓﻠﺴﻔﻰ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﻓﻴﻠﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺭﺍ ﻛﺎﻟﺒﺪﺷﻜﺎﻓﻰ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺤﺚ ﻫﺎﻯ ﻓﻠﺴﻔﻰ ﻓﻴﻠﻢ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﺯ ﺩﻳﺪ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪ ﻓﻴﻠﻢ ﺳﺎﻝ ۸۷ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﻭﻟﻰ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﺎﺯﺑﻴﻨﻰ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺷــﻮﺭﺍﻯ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﺎ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺳــﺎﻝ ۸۸ ﻣﻘﺎﺭﻥ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﻫــﺮ ﺣﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﻓﻀﺎﻯ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺯﺩﻩ ﺳــﻴﻨﻤﺎﻯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺨﺪﻭﺵ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﺑﺰﺭگ ﻣﻰ ﺑﻨﺪﺩ.
ﺑﻌــﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛــﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻓﻴﻠﻢ «ﭘﻮﺳﺘﻪ» ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﭼﻪ ﻛﺎﺭﻯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻳﺪ؟
ﻓﻴﻠﻢ ﻫﻢ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻛﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻫﻨﺮ ﻭ ﺗﺠﺮﺑــﻪ ﺍﺯ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺍﺭﺷــﺎﺩ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﻛﻪ ﺑــﺪﺵ ﻧﻤﻰ ﺁﻳﺪ ﺭﻭﻯ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻯ اﻳﺮﺍﻧﻰ ﺍﻧﮓ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺑﺰﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺍﻳﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﺭﺍ ﺗﻮﺃﻡ ﺑﺎ ﻣﻀﺎﻣﻴﻦ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ. ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻓﻴﻠﻢ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﻫﻮﻳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻄﺮﺡ ﺍﺳﺖ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﺑﻮﺩﻧﺶ ﺑﺎ ﻣﺴﺎﺋﻠﻰ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺁﺯﺍﺩﻯ، ﻋﺸﻖ ﻭ ﻣﺮگ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭ ﺍﺳﺖ.
ﺑﺮﺧﻰ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻠﺨﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻥ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﻠﺨــﻰ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﻮﺭ ﺗﻠﺨﻰ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻨﺪ. ﺁﻳﺎ «ﭘﻮﺳﺘﻪ» ﺟﺰﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟
ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﺷﻔﺎﻑ ﺳﺎﺯﻯ ﻛﺮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺗﻠﺨﻰ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺳﻴﻨﻤﺎﻯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻧﻴﺴﺖ. ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻤﺎﻯ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ ﻫﻢ ﻓﻴﻠﻤﺴﺎﺯﺍﻧﻰ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻠﺦ ﺗﺮﻯ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺭﻧﺞ ﻫﺎﻯ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎ ﺑﻮﺩﻧﺶ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎ ﺭﻧﺞ ﻫﺎﻳﻰ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭ ﻣﻰ ﺷــﻮﺩ ﻭ ﺍﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﻋﺮﻓﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﻫﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ً ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻮﺃﻡ ﺑﺎ ﺭﻧﺞ ﻫﺎﻳﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺴﻴﺮ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺍﻟﺰﺍﻣﺎ ﻣﺴﻴﺮ ﺧﻮﺵ ﺿﺮﺏ ﻭ ﺁﻫﻨﮕﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻪ ﻭﻳﮋﻩ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳــﺖ ﺑﻪ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻭ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﺑﺮﺳﺪ. ﺩﺳﺘﻪ ﺍﻯ ﺍﺯ ﻓﻴﻠﻤﺴﺎﺯﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ ﻭ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺸــﺘﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺭﻧﺞ ﻫﺎﻯ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﻴﻠﻤﺴﺎﺯﻫﺎﻳﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﭘﺮ ﺷﻮﺭﻯ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻯ ﻫﺎﻯ ﺍﻧﺴــﺎﻧﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺩﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻯ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻯ ﻧﻮﺳﺘﺎﻟﮋﻳﻚ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻰ ﻫﻢ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ. ً ﺍﺳﺎﺳﺎ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺕ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﻔﻜﺮ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰ ﻭ ﮔﺎﻩ ﻧﻮﺳﺘﺎﻟﮋﻳﻚ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺟﺸــﻨﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﻯ ﻓﻴﻠﻢ ﻭ ﻣﺤﺎﻓﻞ ﺁﻛﺎﺩﻣﻴﻚ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﻛﺸــﻒ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻳﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ً ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺍﻧﺴــﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﻣﺜﻼ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻓﻴﻠﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﻗﻮﺭﺑﺎﻏﻪ ﺍﻯ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﺟﺸﻨﻮﺍﺭﻩ ﺍﻯ ﺭﺍﻩ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺖ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻛﻨﻨﺪ. ﻫﺮ ﺟﺎﻯ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻯ ﺗﻔﻜﺮ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰ ﻭﺍﺭﺩ ﺷــﻮﺩ، ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺤﺎﻓﻞ ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺟﻠﺐ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ.
ﺣﺘﻰ ﻛﻤﺪﻳﻦ ﻫﺎﻯ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺯ ﭼﺎﺭﻟﻰ ﭼﺎﭘﻠﻴﻦ ﺗﺎ ﻭﻭﺩﻯ ﺁﻟﻦ ﻛﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻤﻴﻚ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻧﺪ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﺍﻳﻦ ﻭﻳﮋﮔﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﻣﺨﺘﺺ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻯ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ.
ﻓﻴﻠﻢ «ﭘﻮﺳــﺘﻪ» ﺑﺎ ﺍﻛﺮﺍﻧﺶ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﻛﺸﻮﺭ ﺑﺎ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﺧﻮﺑﻰ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭ ﺷﺪ، ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﻛﺮﺍﻥ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺭﺍﺿﻰ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺍﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍﺿﻰ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﺪ؟
ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﭘﻴﺸﻴﻨﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻯ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﻰ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ. ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ، ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻮﺷﻜﺎﻓﺎﻧﻪ ﺍﻯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺑﻪ ﺩﻝ ﻓﻴﻠﻤﺴﺎﺯ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻰ ﻧﺸﻴﻨﺪ، ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺍﻭ ﻭ ﻓﻴﻠﻤﺶ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻳﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎ ﻛﻤﺘﺮ ﻋﺎﺩﺕ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻫﺎﻯ ﻏﻠﻂ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﻯ ﺍﺧﻴﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻤﺎﻯ ﻣﺘﻔﻜﺮﻣﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺷﻮﻳﻢ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﺣﺠﻢ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻯ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻯ ﺳﻄﺤﻰ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﻳﺎﺑﺪ. ﺍﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳــﻄﺢ ﻧﮕﻪ ﻣﻰ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻳﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻭ ﻓﻀﺎﻯ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ ﺭﺷــﺪ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺻﺪﻣﻪ ً ﻣﻰ ﺯﻧﺪ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﻗﻄﻌﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎﻩ ﻧﻘﺎﺷﻰ ﻛﻪ ﺁﺛﺎﺭﺵ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﻗﻬﻮﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﻴﻢ، ﺩﻭﻥ ﺷﺄﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻳﻰ ﺷﺒﻴﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻯ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺑﺴﺎﺯﻳﻢ. ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎﻯ ﻗﺼﻪ ﮔﻮ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺩﺍﺭﻳﻢ، ﺍﻣﺎ ﺍﻟﺰﺍﻣﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻯ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﻰ ﻗﺼﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻳﻜﻰ ﺑﻮﺩ، ﻳﻜﻰ ﻧﺒﻮﺩ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺍﻟﺰﺍﻡ ﻫﻴﭻ ﺟﺎﻳﻰ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺎ ﻭ ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎﻯ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﻟﺰﺍﻡ ﺭﺍ ﻛﻨﺎﺭ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻯ ﻏﻴﺮ ﻗﺼﻪ ﮔﻮ ﻭ ﻣﺪﺭﻥ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﺳﻨﺘﻰ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﻣﺪﺭﻥ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﻰ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﻣﺪﺭﻥ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻤﺎﻯ ﺟﻨﮓ، ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﻭ… ﺭﺳﻮﺥ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﺪ.
ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﻓﻴﻠﻤﺴﺎﺯ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺖ «ﭘﻮﺳﺘﻪ» ﺷﺪ؟
ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻤﺴــﺎﺯ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻓﻴﻠﻢ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﻛﻴﺎﻧﻮﺵ ﻋﻴﺎﺭﻯ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻓﻴﻠﻤﺴﺎﺯﺍﻥ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻓﻴﻠﻢ «ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭﻯ» ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺁﻗﺎﻯ ﻛﻴﺎﻧﻮﺵ ﻋﻴﺎﺭﻯ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺳــﺎﻝ ﺍﺯ ﺳﺎﺧﺖ ﺁﻥ ﻣﻰ ﮔﺬﺭﺩ ﻭ ﺗﻮﻗﻴﻒ ﻭ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺖ ﺍﻛﺮﺍﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺯﻭﺩ ﺗﺮ ﺍﻛﺮﺍﻥ ﻋﻤﻮﻣﻰ ﺷﻮﺩ. ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﺷﻜﺎﻻﺕ ﻣﻤﻴﺰﻯ ﻫﺎ ﻫﻤﻴﻦ ً ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﺎ ﺩﺭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺳﻼﻳﻖ ﺷﺨﺼﻰ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﻰ ﺷــﻮﺩ. ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ ﺳﻼﻳﻖ ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻓﻴﻠﻢ ﻛﻴﺎﻧﻮﺵ ﻋﻴﺎﺭﻯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻓﺮﻫﻴﺨﺘﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﻓﻴﻠﻤﺴﺎﺯﺍﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺍﺳﺖ، ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻓﻴﻠﻤﺴﺎﺯ ﺍﺯ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎﻳﺪ.
منبع : روزنامه صبا – یکشنبه ۳ آذر صفحه ۷