افشین علیار:
داستانی که در فیلم «پرویز» روایت می شود یک ایده بکر است، از آن موضوعاتی که زمانی خاصی برای فیلم شدنش وجود ندارد. می شد پرویز۱۰ سال قبل یا ۱۰ سال بعد ساخته شود. موضوع فیلم پرویز همیشه به روز است. دومین ساخته مجید برزگر که این روزها در گروه هنر و تجربه اکران شده است یک اثر روانشناختی پیرامون آدم های یک جامعه است. حالا این جامعه هر جایی می تواند باشد چون پرویز اساسا حرفی که می زند جهانی است.
روابط بین انسان ها مسئله بیش از حد مهمی است که برزگر در غالب که فیلم داستان گو آن را روایت کرده است
پرویز داستان مردی ۵۰ ساله است که با پدرش در یک شهرک زندگی می کند. ظاهر بیش از حد چاقش او را از دیگران متمایز کرده. پرویز برای اهالی شهرک کار می کند.بچه های شان را به مدرسه می برد و شارژ ساختمان جمع می کند و نگران خرابی های ساختمان مثل آسانسور است.
آغاز فیلم تا ۱۰ یا ۱۵ دقیقه اول کند و کسالت آور است نماهای کشدار با فضاها و رنگ های سرد و کند بودن خود شخصیت پرویز تماشاگر را خسته می کند، اما از زمانی که پرویز به خانه می آید و آذر را در خانه می بیند و پدرش می گوید می خواهد با آذر ازدواج کند همه چیز عوض می شود. قلاب برزگر به مخاطب گیر می کند و فیلم جذابیت خودش را به دست می آورد. از زمانی که پدر، پرویز را از خانه بیرون می کند داستان شکل می گیرد. پرویز وقتی از آن شهرک می رود دیگر کسی از اهالی آن شهرک به پرویز اهمیت نمی دهد و پرویز آدم دیگری می شود. در اول فیلم می بینیم که او چقدر نگران اهالی شهرک است و چقدر با دقت به امور ساختمان رسیدگی می کند،اما رفته رفته پرویز مثل ظاهرش یک آدم ترسناک و یک آدم خطرناک برای جامعه اش می شود. گوشت ها را آغشته به سم می کند که سگ های اهالی شهرک بمیرند ، زیرآب همکارش را می زند ، سگ آن پسر بچه را به آشغالی می اندازد ، کالسکه نوزاد را در اتوبان رها می کند و یا صاحب خانه اش را در انباری حبس می کند. اینها همه نتیجه طرد شدن پرویز از جامعه اش هست که حالا برزگر این جامعه را به شکل یک شهرک نشان داده است. برای همین است که این فیلم هیچ وقت تاریخ انقضا ندارد. با اینکه برزگر پرویز را دوسال پیش ساخته، اما همین حالا هم که اکران شده است موضوع روز جهان ماست. پرویز با آن هیکل درشتش و نفس نفس زدن هایش هیچ وقت نمی خواهد آدم بدی باشد یا در حق کسی مثل پدرش بدی کند، اما این طرد شدنش از سوی پدرش و ساکنین شهرک او را خشن می کند. برزگر به عنوان کارگردان پرویز را در یک جامعه رها کرده است که ببیند او چگونه می خواهد از عهده خودش بربیاید. نمونه آدم هایی مثل پرویز در جامعه ما زیاد هستند. پیرپسرها یا پیردخترانی که از آدم ها گریزان می شودند و شاید زخم زبان های اطرافیان آنها را خشن می کند . چون این دسته از آدم ها همیشه از محیط کار و زندگی شان طرد می شوند دست به کارهای خطرناک می زنند که راحت ترین کارشان خود کشی است. این خصوصیات را در پرویز می بینیم، پرویز فیلم ما با آن چاقی مفرط و چهره شکسته یا زمختی که دارد در اول فیلم کم حرف می زند، خجالتی است و حتی جلوی پدرش بی اراده است و راحت از آن خانه می رود حتی جلوی پدرش سیگار هم نمی کشد، اما رفتن پرویز از آن شهرک و وقتی به پدرش می گوید دیگر بین ما هیچ چیزی نیست این تهدید یعنی تهدید یک جامعه . یعنی اینکه یک جامعه در معرض خطر است. اگر پرویز با پدرش یا آذر یا مردمان آن شهرک مشکل دارد پس چرا نوزاد را می دزدد ؟ چرا سگ ها را مسموم می کند ؟ چرا شیشه بوتیک را می شکند ؟ چرا صاحب خانه را حبس می کند و در آخر وقتی از زخم زبان های ۳۰ ساله آن صاحب خشک شویی خسته می شود او را به راحتی می کشد.اینجاست که پرویز یک فرد خطرناک برای جامعه اش می شود. اگر پدرش او را از خانه بیرون نکرده بود هیچ خطری کسی را تهدید نمی کرد ،اما این احمال کاری که همیشه از خانواده آغاز می شود می تواند یک جامعه را به آسیب برساند.
یکی از مهم ترین حسن فیلم این است که زیاد وارد جزییات نمی شود، مثل این که عاقبت آن صاحبخانه حبس شده چه می شود . پایان فیلم هم در همین راستا تمام می شود، درست در اوج که می خواهیم بدانیم پرویز با پدرش و زن پدرش چه کار می کند. فیلم تمام می شود این پایان باز برای مخاطب گروه هنر و تجربه یک پایان بی نظیر و غافلگیر کننده است، زیرا که همه منتظر یک اتفاق هستند، اما شاید این اتفاق هولناک رخ بدهد پرویز آذر و پدرش را بکشد و سرانجام خودکشی کند که این به عهده تماشاگر است که چه حدسی می زند.
فیلم پرویز یک داستان عادی روزمره دارد و عاری از هرگونه تجمل گرایی در فرم و هیچ افه تصویری و صوتی ندارد، برزگر قصه اش را در غالب یک درام ساده روایت می کند، اما این محتوای قوی فیلم است که فرم را تشکیل می ده، فرمی که تا آخر به زیبایی ادامه پیدا می کند. در دقایقی از فیلم ریتم فیلم تند می شود، اما تماشاگر این قدر در داستان گیر افتاده که متوجه این اتفاق نمی شود.
چقدر خوب بود فیلم های گروه هنر و تجربه اکران گسترده داشت که مردم فکر نمی کردند این نوع فیلم ها فقط برای یک قشر خاص است. مخاطب عادی سینما هم می توانند از دیدن پرویز لذت ببرند.

منبع : بانی فیلم چهارشنبه ۵ آذر ۹۳ – صفحه ۵