ناهید مولوی
وقتی به تیتراژ پایانی فیلم می‌رسید و از سینما بیرون می‌آیید ساعت‌ها زمان لازم است تا از «پرویز» و درگیری فکری که این فیلم برایتان ایجاد کرده رهایی یابید.
پرویز دومین ساخته مجید برزگر است که این روزها در سینمای گروه هنر و تجربه اکران می‌شود. فیلمی که هیچ موسیقی متنی ندارد و در هر سکانس از فیلم که مخاطب منتظر است تا موسیقی پخش شود این صدای نفس‌های «پرویز» شخصیت اصلی فیلم است که نقش موسیقی را عهده‌دار است. اگرچه فیلم پرویز برای کسانی که فیلم‌های خاص خارجی را دنبال می‌کنند تداعی‌گر فیلم آرژانتینی «غول» است اما باید گفت که «پرویز» در ایران همانند ندارد.
پرویز روایتگر اتفاقات تکان‌دهنده یک شهروند از جامعه ماست. مردی با هیکلی بسیار بزرگ ومفید برای جامعه پیرامون خویش و آنقدر بی‌آزار که بیشتر اوقات اصلا به چشم نمی‌آید اما تحقیر شدنش توسط جامعه پیرامونش از او یک خطر جدی برای جامعه می‌سازد. پرویز شما را درگیر خود خواهد کرد چرا که به راحتی حقیقتی عریان که از آن فرار می‌کنید را به روی شما خواهد آورد. حقیقت این موضوع که تک‌تک افراد جامعه در تبدیل شدن یک شهروند معمولی و حتی مفید جامعه به یک موجود خطرناک سهیم هستند. پرویز آینه‌یی برای تک‌تک افراد جامعه است، آینه‌یی شفاف که همه زشتی‌ها را بدون تعارف به شما نمایش می‌دهد و یاد آور این است که چگونه تحقیر انسان‌ها از آنها یک فرد ضد جامعه خویش می‌سازد و در واقع بیانگر واکنش افرادی است که جامعه به راحتی آنها را تحقیر و طرد می‌کند و در نهایت می‌بینید که این واکنش چه تبعات تلخ و هولناکی را به همراه دارد. وارد شدن در این موضوع کاری است سخت و بزرگ، کارگردان در روایت فیملنامه‌اش بر روی لبه تیغ حرکت می‌کند اگر زیادی بخواهد شعاری و بزرگ‌نمایی شده قصه‌اش را روایت کند اسیر تکرار مکررات می‌شود و از سوی دیگر اگر بخواهد درام قصه‌اش را پیچیده‌تر کند ریتم فیلم از دست می‌رود و مخاطب پس می‌زند. برزگر به خوبی این اصل را کارگردانی کرده است و در بستر درام قصه‌اش را روایت کرده است.
تماشای فیلم «پرویز» برای کسانی که به دنبال آثاری خاص و متفاوت هستند که قلب و ذهن آنها را برای مدت‌ها درگیر خود کند، تجربه‌یی دیدنی و لذت بخش است که حیف است شانس دیدن آن از دست برود.
منبع:
