اعتماد – نازنین متین‌نیا
حجت‌الله ایوبی، در استتوسی از تمام کسانی که به خاطر فراهم نشدن زمینه‌های اکران فیلم «خانه پدری» آزرده خاطر شده‌اند، عذرخواهی می‌کند. این استتوس تا سه روز بعد نزدیک به ۴٠٠ لایک و ۴٠ کامنت می‌گیرد؛ کامنت‌هایی که اکثرا از این عذرخواهی تشکر می‌کنند، سعی می‌کنند که روحیه بدهند و از فشارهایی بگویند که همه باهم تحمل می‌کنند. در میان این کامنت‌ها، فقط یک‌نفر از ایوبی می‌خواهد که به شکل رسمی هم واکنش نشان دهد. اما دو سه روز قبل از اینکه ایوبی، با این عذرخواهی خودمانی اعلام کند که پرونده اکران فیلم «خانه پدری» بعد از این‌همه سال تلاش و امید کیانوش عیاری بسته شده، در سایت‌ها و خبرگزاری‌های رسمی مربوط به مخالفان این اکران، غوغایی برپا بود؛ آنهایی که مخالف نمایش «خانه پدری» بودند، در گفت‌وگوهایی رسمی با وزیرارشاد دولت گذشته و فیلمسازی که در همان دولت گذشته به عنوان یکی از چهره‌های اصلی مشاوران وزارت ارشاد و سازمان سینمایی شناخته می‌شد، از توقف اکران «خانه پدری» گفتند. در این طرف میدان، تمام آنهایی که مخاطب استتوس ایوبی بودند، با خوش‌خیالی اکران و رفتن به سینماها، فقط درباره فیلم و اهمیت دیدن آن حرف زدند و گمان نمی‌کردند که این‌بار هم شبیه همیشه، موفقیت از آن اهالی آن‌طرف میدان باشد. اما استتوس ایوبی کار را تمام کرد و صبح فردا، وزیرارشاد با توضیح اینکه مصوبه‌یی در هیات دولت است که از نمایش فیلم‌های خشن خودداری می‌کند، پرونده را بست. اهالی رسانه‌یی که در تمام این‌سال‌ها، بارها و بارها این روند توقف اکران یک فیلم، یک نمایش و… را تجربه کرده‌اند و همه می‌دانند که الگوی ثابت چه‌طور تعریف می‌شود؛ خبری از اکران، اجرا یا انتشار منتشر می‌شود، مخالفان آرام آرام مطالب مخالف‌خوانی را منتشر می‌کنند، دست‌هایی وارد می‌شود، اعتراضاتی اتفاق می‌افتد، در فضای مجازی عده‌یی واکنش نشان می‌دهند و در نهایت هم مدیر مربوطه اعلام می‌کند که آن اکران، اجرا یا انتشار از دست رفته. اما این‌بار تنها تفاوت این الگو، آن استتوس رییس سازمان سینمایی است و عذرخواهی که در واقعیت هیچ فایده‌یی ندارد و در دنیای مجازی تنها نقشی دلگرم‌کننده دارد. در دنیای واقعی، کیانوش عیاری دلگیر باقی می‌ماند و سینمای اجتماعی که سال‌های سال است مهجور و خسته و خانه‌نشین شده و فرهنگی که هیچ تصویری از ناهنجارها و اشتباه‌ها ندارد. فرهنگی که فقط و فقط متعلق به آن مخاطبان رییس سازمان سینمایی نیست و فراتر از دنیای اینترنت، یک جامعه بزرگ هفتاد و هشت میلیونی را دربر می‌گیرد. جامعه‌یی که دنیای امروزش، حتی در میان مدیران هم به دنیای مجازی وصل شده و انگار همین که همراهی در حد یک استتوس در صفحه مجازی باشد و نقش مدیریتی برای اجرای حکم پروانه نمایشی که در واقعیت صادر شده، کافی است.
منبع : اعتماد
