هنر و تجربه: فیلم‌های مستقل همه از یک جنس نیستند و زیر شاخه‌های متفاوتی دارند. انواع مختلفی که سبک و نحوه ساخت‌شان آن‌ها را در گونه‌ای خاص قرار می‌دهد. «مامبلکور» نیز یکی از این همین گونه‌هاست که زمان زیادی از پیدایش آن در سینمای مستقل نمی‌گذرد و ریشه‌های این ژانر به «موج نو» سینمای فرانسه در دهه ۶۰ و خصوصا فیلم‌های اریک رومر که مبتنی بر گفت‌وگوهای طولانی شخصیت‌های فیلم است، باز می‌گردد.
مامبلکور بر پایه استفاده از بودجه کم (تا ۱۰ میلیون دلار) و بازیگران آماتور بنا شده‌‏است و در آن بر استفاده از دیالوگ‌های محاوره‌ای تاکید می‌شود. شخصیت‌های آن معمولا افراد ۲۵ تا ۳۰ ساله هستند، کسب و کار قرص و محکمی ندارند و زمان زیادی را در مورد مسائل بی‌اهمیت صحبت می‌کنند. گفت‌وگوهایی که در این فیلم‌ها وجود دارد صراحت و ارزش چندانی ندارند و شاید به همین دلیل است که نامشان مامبلکور است. مامبلکور در لغت از دو واژه «Mumble» به معنای زیرلبی حرف زدن و «Core» به معنای هسته و مرکزیت کار است.
فضای ذهنی و دل‌مشغولی شخصیت‌های جوان این فیلم‌ها، حول و حوش چرخش‌ها و نوسان‌های زندگی پس از دوران تحصیل می‌گذرد. دیالوگ‌ها نیز شبه بداهه هستند.صدابرداری پرداخت نشده دیالوگ‌ها هم از نکات برجسته فیلم‌های این شاخه است و با این‌که عموما داستان این فیلم‏‌ها در زمان حاضر می‌گذرد اما به صورت سیاه و سفید فیلم‌برداری می شوند. نکته دیگر این است که موسیقی متن اندکی در آن‌ها استفاده می‌شوند یا حتی اصلا موزیک ندارند و حال و هوای صحنه و برانگیختن احساسات تماشاگر در لحظات کلیدی فیلم، صرفا با اتکا بر اجرای بازیگر به دست می‌آید.
اندرو بویالسکی، به عنوان خالق و پدرخوانده مامبلکور شناخته می‌شود. او با ساخت اولین فیلم خود «بامزه هاها» در سال ۲۰۰۲، این جریان فیلم‌سازی را رسما به راه انداخت. نام «مامبلکور» را هم «اریک ماسوناگا» که صداگذار فیلم‌های بویالسکی است، برای اولین بار در تشریح این گونه از فیلم‌سازی به‌کار برد و بعدها پس از آنکه بویالسکی در مصاحبه‌ای با سایت ایندی وایر، از این واژه به‌طور گسترده استفاده کرد، به نام شاخص این ژانر تبدیل شد.
از فیلم‌سازان دیگری که به غیر از بویالسکی که در این قالب فیلم می‌سازند می توان از لین شلتون، مارک دوپلاس، جی دوپلاس، آرون کاتز، جو سوانبرگ و رای روسو یانگ نام برد. فیلم‌هایی هم‌چون «تمام دختران واقعی» سال ۲۰۰۳، «قدردانی مشترک» سال ۲۰۰۵، «کله کیسه‌ای» سال ۲۰۰۸، «بابا لنگ دراز» سال ۲۰۰۸،«آخرین الکساندر» سال ۲۰۰۹، «لاله کوهی» سال ۲۰۱۱، و فیلم معروف «فرانسیس/ها» در سال ۲۰۱۲ از فیلم‌های شاخص مامبلکوری هستند.
فیلم‌های کارگردانان شیوه مامبلکور در جشنواره‌هایی هم‌چون «ساندنس» و «جنوب از جنوب غربی» تاکنون به نمایش درآمده‌اند و سینمای آی‌اف‌سی که زیر مجموعه سینماهای زنجیره‌ای AMC در آمریکا هستند نیز غالبا از این فیلم‌ها حمایت کرده و علاوه بر کمک در پخش این فیلم‌ها، آن‌ها را اکران می‌کند.