هنر و تجربه: پرویز در میان فیلم‌های گروه هنر و تجربه با استقبال خوبی مواجه شد. همکاری بین سعید آرمند تهیه‌کننده این فیلم  و مجید برزگر کارگردان در فیلم جدید این دو «یک شهروند کاملا معمولی» هم ادامه پیدا کرد. هم‌چنین این دو به صورت مشترک فیلم «پریدن از ارتفاع کم» را تهیه کرده‌اند که کارگردان آن حامد رجبی نویسنده مشترک فیلم‌نامه پرویز  است. تهیه و ساخت فیلم‌هایی مثل پرویز با بودجه‌های پایین کار آسانی نیست. سختی‌ها و شیرینی‌های این  ماجرا را با سعید آرمند درمیان گذاشته‌ایم.

تهیه‌کنندگی فیلم‌هایی مثل پرویز با تهیه فیلم‌های سینمای بدنه چه تفاوت‌هایی دارد؟
در درجه اول، رفتن به سمت این مدل فیلم‌ها یک ذره دیوانگی می‌خواهد. البته دیوانگی از نوع خوبش. روز اولی که تصمیم به تهیه پرویز گرفتم به خاطر ارزش‌های هنری آن و شناختی بود که از مجید برزگر به واسطه فیلم‌های کوتاهش و اولین فیلم بلندش داشتم. خلاصه کار را شروع کردیم و بعد از پرویز هم این همکاری را ادامه دادیم و به طور مشترک تهیه کنندگی فیلم پریدن از ارتفاع کم  به کارگردانی حامد رجبی را برعهده گرفتیم که اولین نمایشش امسال در جشنواره برلین بود. بعد از شروع کار گروه هنر و تجربه، تهیه فیلم‌ها متفاوت امیدوارانه‌تر از پیش دنبال می‌شود. حالا هم که سالن‌های این گروه در حال افزایش است.

تهیه فیلم‌های مستقلی از جنس کارهای مجید برزگر و تامین هزینه‌های آن چطور امکان‌پذیر است؟
تهیه فیلم‌هایی مستقل و تجربی فقط این نیست که کارگردان یا نویسنده ای با وجه هنری غالب در راس گروه قرار بگیرد. تمام گروه باید این ذهنیت را داشته باشند. فیلم‌برداری که بتواند از عهده این کار برآید ،بازیگران و عواملی که با وجود توانایی و زحمتی که می‌کشند دستمزدی که حق‌شان است را نگیرند و در پائین آوردن هزینه‌های فیلم همه کمک کنند. مجید گرجیان مدیر فیلمبرداری پریدن از ارتفاع کم و امین جعفری که در پرویز مدیر فیلم‌برداری بود هیچ کدام با دستمزدی که حق‌شان بود و مناسب جایگاه و زحمت‌شان بود با ما کار نکردند. با این روش است که ساخت این مدل فیلم‌ها امکان‌پذیر می‌شود. وگرنه با هزینه‌های ۱ میلیاردی و ۲ میلیاردی که این روزها می‌شنویم، سینمای مستقل و تجربی امکان ادامه حیات  ندارد.
اسپانسرهایی مثل بانک‌ها و ارگان‌ها در فیلم‌های مستقل سرمایه‌گذاری نمی‌کنند. در همین فیلم یک شهروند کاملا معمولی که اخیرا من تهیه کردم و مجید برزگر ساخت چندتا وسیله می خواستیم از فارابی بگیریم که اگر قرار بود بخریم نهایت ۲۵ تا ۳۰ میلیون تومان هزینه‌اش می‌شد. برای همین وسایل فارابی ۳۵۰ میلیون تومان از من چک تضمینی گرفت. دوربین و وسایل اصلی را خودمان تهیه کرده بودیم این وسایلی که از فارابی خواستیم چند قلم ساده مثل ویوفایندر بود برای ده روز که البته اجاره یک ماه را پرداخت کردیم. ما که از هیچ سرمایه دولتی استفاده نمی‌کنیم اما توقع چنین رفتارهایی را هم نداریم.

فیلم‌های ما سفیرهای فرهنگی ایران که توسط سرمایه‌های اندک خصوصی ساخته‌ شده‌اند در حالی که بسیاری فیلم‌های دولتی با سرمایه سنگین در ۱۰- ۱۵ سال اخیر هیچ موفقیتی نداشتند. ما حتی حمایت مالی هم نمی‌خواهیم ، من برای فیلم ساختن خانه فروخته‌ام.

وضعیت فروش پرویز در اکران چطور بود؟ این فروش چقدر می‌تواند مخارج ساخت فیلم‌ها را برگرداند؟
در کنار همه این چیزهای منفی که گفتم، اکران گروه هنر و تجربه نقطه مثبتی است. به دنبال سود داقتصادی از طریق فیلم‌ها نیستیم،اما هنر و تجربه با توجه به سیاستش کمک می‌کند به  پول ساخت فیلم برسیم. با یکی از تهیه‌کننده‌ها و پخش‌کنندگان معروف سینمای ایران در مورد فروش پرویز گپ می‌زدیم که گفت فیلم شما فروش خوبی داشته ولی به پای فیلم‌های ما که نمی‌رسد. پرویز تا آن موقع ۳۰۰ سانس در تمام سینماهای هنر و تجربه اکران شده بود. این دوستان ۲۵ سالن در تهران می‌گیرند و روزی ۵ سانس دارند، حساب کنید در کمتر از ۳ روز به تعداد سانس‌هایی می‌رسند که پرویز در دوماه و نیم به آن رسیده. کدام یک از فیلم‌های آقایان در ۲٫۵ روز به ۱۵۰ میلیون فروش رسیده است؟
گروه هنر و تجربه نشان داد این فیلم‌ها هم تماشاگر دارند. منتهی این تماشاگران قهر کرده بودند از سینمای ایران و به مدد این گروه برگشتند.