هنر و تجربه، رضا حسینی: گای مادین که فیلم‌های «وینی‌پگ من» و «غم‌انگیزترین موسیقی در جهان» را در کارنامه دارد و به فیلم‌سازی تجربی شهره است، در جریان جشنواره فیلم شهری تورنتو (TUFF) – که سال گذشته داور آن بود و رویدادی است ویژه‌ی فیلم‌های یک‌دقیقه‌ای صامت – پنج توصیه و پندش را به کاوشگران قلمرو فیلم‌سازی صامت ارائه داد که از این قرارند:

۱- از پژوهش‌ها و دانش‌های سیماشناسی (physiognomy) و جمجمه‌خوانی (phrenology) باید در مرحله‌ی انتخاب بازیگران بهره ببرید. برجستگی‌ها و ویژگی‌های جمجمه و چهره‌ی بازیگران مدت‌ها است که در این صنعت مورد توجه قرار نمی‌گیرند.

۲- بازیگران باید انگشت‌های بیانگری داشته باشند! واقعی یا ساختگی فرقی نمی‌کند. انگشت‌ها می‌توانند حکم زبان‌های بیش‌تری را پیدا کنند و امکان استفاده از ده زبان را برای بازیگر به ارمغان بیاورند؛ هر انگشت می‌تواند فکر یا اشاره‌ی خاصی را شامل شود.

۳- بازیگران شیوه‌ی راه رفتن بیانگر را فراموش کرده‌اند. همه‌ی بازیگران باید با هدف آشکار یا پنهانی قدم بردارند و کمی شاعرانگی به شیوه‌ی راه رفتن و قدم برداشتن‌شان اضافه کنند.

۴- بازیگران باید به نحوه‌ی نشستن و دراز کشیدن‌شان هم شاعرانگی تزریق کنند. کارگردانان معاصر دست‌کم پنج دهه است که این شاعرانگی را در کیفیت بازیگران  می‌بینند و پیاده می‌کنند. برای بازیگرانی که در این حالت‌ها قرار می‌گیرند هر چیزی توصیه می‌شود جز سخنان منثور؛ چون رؤیا درون سر و ذهن آن‌ها جریان دارد و به همین دلیل فضا و محیط پیرامون‌شان باید با رمز و راز، نابه‌سامانی و هر عنصر غیرقطعی و غیرمستقیم دیگری پر شود.

۵- بازیگران در حالت خواب، در سینمای صامت، بهترین صورت و شرایط را دارند چون از لحاظ شاعرانگی و روان‌شناختی به حقیقی‌ترین شکل ممکن تجسمی از انسان هستند. از این رو باید از آن‌ها در این حالت هم به اندازه دیگر حالت‌های بیانگر و مورد نیاز در سینمای صامت بهره برد.

مجله «مووی‌میکر»