هنر و تجربه: آنتون فرولو (Anton Frolov) منتقد سینما، مدتی پیش در سایت سینه است (cineast) به تحلیل فیلم «انارهای نارس» به کارگردانی مجیدرضا مصطفوی پرداخته است.
انارهای نارس از سوم اسفند سال گذشته در گروه هنر و تجربه اکران شده‌ و نمایش آن هم‌چنان ادامه دارد.

یادداشت این منتقد را باهم می‌خوانیم:
زن و شوهر جوانی در حومه تهران زندگی می کنند. همسرش از پیرزنی که مبتلا به بیماری آلزایمراست مراقبت می‌کند و شوهر در آسمان خراش‌ها جوشکاری می‌کند. با وجود داشتن زندگی سخت، زوج جوان با شادی زندگی می‌کنند و در آرزوی داشتن فرزندی هستند. ناگهان مرد دچار سانحه هولناکی می‌شود و زن باید از بانوی سالخورده در منزلش و از همسرش در بیمارستان نگهداری کند.
با وجود سختی‌های روزمره زندگی در فیلم‌های امروز سینمای جهان به ندرت آثاری را می‌بینیم که در آن‌ها ایمان و امید به زندگی حرف اول را بزند. این فیلم از کشوری به نام ایران آمده است. کشوری که با فیلم ایرانی برنده جایزه اسکار «جدایی نادر از سیمین» در عرصه سینمای بین المللی مطرح شد. بار دیگر فیلمی جدیدی از سینمای ایران با عنوان انارهای نارس مطرح شده که درون مایه‌ای آرام و روان دارد و هم‌چنین از داستان انسانی و جهانی برخوردار است.
بهترین و مرکزی‌ترین تصویر اصلی در این فیلم، تصویر زن ایرانی است که با وجود مشکلات فراوان، قدرت ایمان و امید به آینده را از دست نمی‌دهد. مجید مصطفوی این تصویر از زن ایرانی را حتی تاثیرگذارتر از تصاویر و ذهنیت ما نسبت به زنان قدرتمند اروپایی ترسیم کرده است. زنی که بسیار کم صحبت می‌کند و این سکوت نشانه خجالت و یا کم رویی نیست. شخصیت اصلی داستان با موانع زیادی روبرو می‌شود و سرنوشت، زندگی سختی را برایش رقم زده است.
شاید روایت شاعرانه داستان تاثیر پذیرفته از کارگردان شوروی سرگئی پاراجانف باشد. نماها و کلوز آپ‌های به یاد ماندنی و هرگز فراموش نشدنی او از زن نقطه عطف این فیلم است، زنی که هنوز به ایثار معتقد و به صداقت متعهد است و این دو اصل تا مدت‌ها کارکرد خود را دارند.
فقط این که چگونه یک انسان می‌تواند با آرامش در مقابل چنین فشاری باقی بماند؟ ایمان و امید پرورش یافته در وجود شخصیت اصلی این داستان باعث بلوغ این زن شده است که عشق و انسانیت سراسر وجودش را گرفته است.انارهای نارس فیلمی ساده، شاعرانه و بسیار تکان دهنده و سنجیده است. مهم ترین موضوعی که من از دیدن این فیلم آموختم این است که امید و آرزو حتی اگر هم کم باشد باید همیشه وجود داشته باشد چون قابل رشد خواهد بود و مهم‌تر این که برای مبارزه با مشکلات در جامعه امروزی باید عاشقانه به زندگی ادامه دهی و انسان بمانی.

منبع:خبرگزاری مهر