هنر و تجربه:علیرضا علویان صداگذار و طراح صدای سینما، هنرمندی است که نخستین جایزه بین‌المللی صدا را برای سینمای ایران به دست آورده است.  تاکنون چهار فیلم از او به عنوان صداگذار در گروه هنر و تجربه به نمایش در آمده است. «تهران تا بهشت»، «من از سپیده صبح بیزارم»، «پنج تا پنج» و «جایی برای زندگی» از آثار او  در عرصه صداگذاری است. شروع کار علویان به عنوان صداگذار با فریدون جیرانی برای فیلم «سالاد فصل» بوده است. علویان هم‌چنین در سی و دومین جشنواره فیلم فجر سیمرغ بلورین بهترین صداگذاری را برای فیلم «چ» نصیب خود کرده است.

علیرضا علویان تا کنون صداگذاری ۷۰ فیلم سینمایی را انجام داده است. او در گفت‌وگو با خبرنگار هنر و تجربه از تجربه‌گرایی در هنر صداگذاری می‌گوید: «از نظر من عرصه صداگذاری یک جنبه تکنیکی و فنی دارد و اگر کسی تکنسین خوبی باشد، به طبع از پس آن خوب برمی‌آید. اما جنبه دیگر آن خلاقیت است. خلاقیت و نوع نگاه صداگذار را می‌توان در یک سری از فیلم‌ها تجربه کرد و آن را به صورت یک سبک به سینما وارد کرد. اما نمی‌توان گفت فیلمی که در هنر و تجربه در حال اکران است، پس صداگذاری‌ آن نیز تجربی صورت گرفته است. می‌توان در صداگذاری خیلی از فیلم‌های پرفروش و گیشه‌پسند هم در موارد خاص  دست به تجربه زد. البته همه این‌ها بستگی به کارگردان و نوع فیلم دارد».
این صداگذار پرکار و برجسته سینمای ایران، که فعالیت خود را از سال ۸۰ با دستیاری صداگذاری آغاز کرده است و در سال ۸۸ سیمرغ بلورین بهترین صداگذاری را به دست آورده درباره  شرایط آموزشی این حرفه در ایران می‌گوید: «واقعیت این است  به علت نبودن دانشگاهی که به صورت تخصصی صداگذاری را آموزش دهد و یا مهندسی صدا و فیزیک صوت تدریس شود، صداگذارانی که امروز دارند فعالیت می‌کنند، منهای کسانی که فارغ‌التحصیل دانشگاه صدا و سیما هستند و آن‌ها هم صدابرداری خوانده‌اند، عموما به صورت تجربی کار کرده‌اند و سطح تخصصی خود را بالا برده‌اند.»
علویان به عنوان کسی که اولین جایزه بین‌المللی صدای ایران را برای صداگذاری فیلم «آن‌سوی بن‌بست» از جشنواره کالیفرنیا از آن خود کرده است، در خصوص این جایزه چنین توضیح می‌دهد: جایزه را برای فیلم کوتاه «آن سوی بن‌بست» به دست آوردم. فیلم از نظر صداگذاری با بقیه فیلم‌های شرکت‌کننده در جشنواره در یک سطح استاندارد قرار داشت، به همین خاطر توانست با دیگر فیلم‌ها رقابت کند و در نهایت جایزه صدا را از آن خود کند.»

او در ادامه از تجربه همکاری با محسن استادعلی، کارگردان مستند «جایی برای زندگی» می‌گوید: «با محسن استادعلی رفاقتی دوازده ساله دارم و به گمانم تا به حال تمامی کارهای او را از «روز شغال» تا «جایی برای زندگی» را با هم انجام داده‌ایم. کار با او همیشه برایم تجربه‌های بسیار خوبی را  رقم زده است. «جایی برای زندگی» فیلمی متکی به دیالوگ بود و نیاز به فضاسازی خاصی داشت. اما نمی‌توان بگویم تمهید خلاقانه یا عجیب و غریبی برای صداگذاری آن در نظر گرفته‌‍ام.»

علویان در پایان صحبت‌هایش تشکیل گروه هنر و تجربه، به ویژه اکران فیلم‌های کوتاه در این گروه را حایز اهمیت می‌داند: «گروه هنر و تجربه از بابت اکران فیلم‌هایی که امکان نمایش عمومی را ندارند قابل احترام و خوب است. به هر حال نظرات ضد و نقیضی درباره این گروه وجود دارد، اما از نظر من این گروه برای سینماگرانی که مستقل کار می‌کنند، عامل انگیزه و فرصت خوبی به حساب می‌آید. به اعتقاد من اکران فیلم‌های کوتاهی که در این گروه در حال نمایش و دیده شدن هستند، به مراتب رخداد مهم‌‌‌‌‌‌تری است. این که کارگردان‌های فیلم‌های کوتاه نیز امکان دیدن فیلم‌شان روی پرده را پیدا کنند و در عین حال برگشت مالی نیز داشته باشند، اتفاق کمی نیست. ضمن این که این روزها عرضه و تماشای فیلم کوتاه نیز دارد باب می‌شود و از این حیث نسبت به اکران فیلم‌های بلند از اهمیت بیشتری برخوردار هستند».