هنر و تجربه: «آلن هانتر»، منتقد اسکرین دیلی درباره فیلم «ناهید» به کارگردانی آیدا پناهنده که در حال حاضر در بخش نوعی نگاه جشنواره کن حضور دارد، یادداشتی نوشته او در این متن آورده است :

فیلم ناهید اولین ساخته آیدا پناهنده، ورود خوشایند این فیلم‌ساز را به جمع فیلم‌سازان رئالیست اجتماعی از «ویتوریو دسیکا» گرفته تا برادران «داردن»، ندا می‌دهد.ناهید داستان زن جوانی است که علایق قلبی‌اش توسط جامعه‌ سرکوب شده است، البته شاید بتوان گفت که از نظر وجود جاذبه‌های درام و رعایت ظرافت‌ها، این فیلم نتواند به پای فیلم‌هایی چون «جدایی» ساخته اصغر فرهادی (۲۰۱۱)  برسد ولی به طور کلی فیلم‌هایی از این دست، نقش زنان در جامعه امروز و احساسات آن‌ها در زندگی روزمره‌شان را برای مخاطبان ملموس و قابل فهم می‌کند.فیلم‌برداری مرتضی قیدی، یکی از نقاط بسیار قوی فیلم است؛ ثبت لحظاتی که بازتاب نور در آب رودخانه به تصویر کشیده می‌شود و یا هیاهوی بازار و کافه‌های قدیمی از نقطه‌های قوت فیلم است.

آیدا پناهنده، یک دهه گذشته را مشغول ساخت فیلم‌های کوتاه و تلویزیونی و هم‌چنین چند مستند بوده است که کسب این تجربیات به خوبی توانسته او را در حفظ تعادل میان عناصر مختلف یک داستان پیچیده، توانمند سازد، این توانایی هم‌چنین توانسته او را در دیدن خوبی و بدی هر یک از این شخصیت‌ها به خوبی یاری کند.دیالوگ‌های به یادماندنی متعددی در فیلم وجود دارد که از جمله آن‌ها می‌توان به جواب تلخ شخصیت ناهید به آخرین خواسته همسر سابقش اشاره کرد، جایی که ناهید در پاسخ همسر سابقش به تلخی می‌گوید:«یک بار بله گفتن برای کل زندگی کافیه». پناهنده و ارسلان امیری نویسنده فیلم، شخصیت‌های خوبی هم خلق کرده‌اند. ناهید خیلی هم حس حمایت ما را برنمی‌انگیزد و برای فرستادن پسر یاغی و فرمان‌ناپذیرش به مدرسه غیرانتفاعی و خرید یک مبل راحتی پر زرق و برق، پولی را خرج می‌کند که در توانش نیست. شوهر سابق او هم با این که بی‌ادب است و او را تهدید می‌کند اما در لحظاتی، نیت‌های خوبی هم نشان می‌دهد.ناهید فیلمی است که هرکدام از ما به اندازه درکمان از آن برداشت می‌کنیم، حتی اگر احساساتمان علیه ناهید و مشکلات لاینحل زندگی‌اش باشد.