هنر و تجربه: روزنامه فرهیختگان امروز(دوشنبه ۴ خرداد) در صفحه ادب و هنر گزارشی  را درباره عملکرد گروه هنر و تجربه منتشر کرده‌است. در این گزارش به قلم «فاطمه روشن» تشکیل گروه هنر و تجربه، معیار انتخاب فیلم‌های آن، تبلیغات و کیفیت فیلم‌ها مورد بررسی قرار گرفته‌ و در گفت‌وگو با علی سرتیپی، شهرام مکری،امیرشهاب رضویان و امیر حسین علم‌الهدی  واکاوی شده است.بخش‌هایی از گزارش منتشر شده در روزنامه فرهیختگان را با هم مرور می‌کنیم.

نویسنده در مقدمه این گزارش از سال های دور شروع می‌کند و از نمایش فیلم‌های متفاوت در سینماهایی چون شهر قصه و عصر جدید و در ادامه به هنر و تجربه می‌رسد:«هنر و ‌تجربه اما با «یک اتفاق ساده» شروع شد. اتفاقی که این‌بار شاید با دفعات قبل متفاوت باشد و ماندنی‌تر. چند ماه از آغاز فعالیت‌های رسمی‌اش می‌گذرد و در همین مدت کوتاه نسبت به دیگر طرح‌ها، با برنامه‌تر ظاهر شده، تجربیات گذشته را به همراه دارد و نظرات بسیاری را به خود جلب کرده است.»

در بخشی از این مطلب صحبت‌های شهرام مکری از اعضای شورای سیاست‌گذاری هنر و تجربه درباره معیارهای انتخاب فیلم‌ها منتشر شده‌است.شهرام مکری معیار انتخاب فیلم‌ها را پوشش مخاطبانی می‌داند که نتوانسته‌اند فیلم‌شان را در گیشه پیدا کنند. او می‌گوید: «فیلم‌هایی هم‌تراز فیلم‌های در حال اکران داریم که -فارغ از کیفیت آن‌ها- با وجود اینکه مناسبات تولیدشان شبیه مناسبات تولید در اکران سینمای حرفه‌ای است به هر دلیلی موفق به اکران نشده‌اند. وظیفه هنروتجربه این نیست که به‌طور حتم این فیلم‌ها را اکران کند بلکه تلاش ما این است که فیلم‌هایی متناسب با معیارهای‌مان را به نمایش درآوریم.»

موضوع بعدی که در این گزارش مورد توجه قرار گرفته است، مساله اشغال صندلی‌های سینما توسط فیلم‌های اکران شده در این گروه است.علی سرتیپی، تهیه‌کننده سینما با اشاره به این‌که تاکنون با عملکرد کلی گروه هنر و تجربه موافق بوده اما انتقاداتی هم دارد: «تعداد سالن‌های سینمای‌حرفه‌ای کافی نیست و نباید بعضی از سینماها به این گروه واگذار می‌شد.»
سرتیپی تاکید می‌کند که مخالف هنر و تجربه نیست و می‌گوید: « موافقم که تعدادی فیلم از اکران کنار بروند و بارشان از دوش دولت، ملت و سینما برداشته شود. اما نکند در این روند ساخت کارهای بی‌خاصیت باب شود و کارهایی تولید شود که با مخاطب ارتباط برقرار نکند. دولت هم بهتر است در روند تولید فیلم‌ها دخالت نکند و به جای آن در طرح، اجرا و تولید ابزار نمایش کمک‌کند.»
سینماگر بعدی که  نویسنده مطلب در این ارتباط به سراغ او رفته،امیرشهاب رضویان است که در این‌باره نظر متفاوتی دارد و می‌گوید: «با دادن شش سالن به هنروتجربه در تهران حقی از کسی ضایع نمی‌شود اما با توجه به نوع سینمای هنروتجربه که غیرتجاری است همین تعداد در حال حاضر کافی است.»
شهرام مکری اما معتقد است ادعای اشغال صندلی‌ها از سوی کسانی مطرح شود که تصور درستی از سینمای ایران ندارند یا تصورشان سنتی است:«در حال حاضر آمار ضریب اشغال صندلی پنج‌درصد است و طبق آمار سینمای‌گیشه یا حرفه‌ای، تماشاچی‌های ایرانی هر پنج سال و براساس آماری دیگر هر هفت سال یک‌بار به سینما می‌روند. این ادعا در صورتی می‌تواند درست باشد که ضریبی نزدیک به بالای ۵۰ درصد از صندلی‌های سینمای ایران پر شده باشد. این تصور که سینماهای ما فضای متراکمی پیدا کرده‌اند و این فضا توسط یک گروه دیگر مثل هنر و تجربه دارد تنگ می‌شود درست نیست چراکه ۹۵ درصد سالن‌های سینمایی فعلی ما خالی از تماشاچی هستند و هر چقدر هم که از سینمای گیشه استقبال شود، باز هم ۹۵ درصد جای خالی دارد.»

تبلیغات گروه هنر و تجربه نیز در این گزارش مورد توجه قرار گرفته است. امیر شهاب رضویان مدیر پردیس سینمایی کوروش در این‌باره می‌گوید: «میزان استقبال نسبت به فیلم‌های پرفروش‌مان متوسط است ولی خوشبختانه در کوروش جا افتاده که سالنی متعلق به هنر و تجربه است و مخاطب خودش را دارد. اما بعضی از فیلم‌ها را باید در زمان مناسب نمایش دهیم مثلا «پریدن از ارتفاع کم» یا «روز مبادا» در جشنواره‌های جهانی بیشتر دیده خواهند شد. زمانی باید نمایش داده شوند که مسیر جشنواره طی شده باشد و چون امکان تبلیغات ندارند روی موج تبلیغات غیرمستقیم سوار شوند و از تبلیغ رسانه‌ها و مطبوعات بهره ببرند.»
در بخشی از این گزارش به بحث اقتصادی هنر و تجربه اشاره شده‌است.امیر حسین علم الهدی مدیر اجرایی هنر و تجربه مخاطبان‌شان را نخبه می‌نامد و معتقد است که روزی درآمد حاصل از این نوع سینما موجب ارتقای سطح کیفی تولیدات سینمای ایران خواهد شد: «سینمای هنر و تجربه منجر به رونق کسب‌وکار خرد می‌شود. کسب وکاری که به دنبال میلیاردر شدن نیستند، درآمدی می‌خواهند تا بتوانند به استقلال و تولیدات دیگر برسند. همین ایده در آینده تبدیل به کسب‌وکار کلانی می‌شود که بدنه سینما را متحول می‌کند. از طرفی دیگر پنج سال آینده با فیلم‌سازهایی مواجه می‌شویم که شلاق نفس تماشاگر به آنها خورده و واقعیت‌ها و نیاز تماشاگر را می‌شناسند. به‌طور قطع در آینده می‌توان با سینمای هنر و تجربه شاهد احترام بیشتر به شعور مخاطب بود.»

نکته بعدی مطرح شده در این گزارش نگرانی از پیدانشدن فیلم خوب برای اکران در این گروه است.مکری از نگرانی‌های روزهای آینده برای این گروه و سینمای هنر و تجربه می‌گوید: «مشکل ما فیلم خوب است. مخاطب اگر بداند فیلم خوب هست تحت هر شرایطی به سینما می‌رود. البته هنوز بین فیلم‌هایی که از سال‌های قبل ساخته‌شده فیلم‌های خوبی برای اکران داریم اما نگرانم که در آینده تعداد فیلم‌های خوب کم و کمتر شود. این مشکل اصلی سینمای ماست چه در اکران عمومی و چه برای هنر و تجربه. ما دوست داریم بهترین فیلم‌ها را برای مردم نمایش دهیم اما بهترین فیلم‌ها کجا هستند و حتی اگر پیدایشان کنیم، شرایط سخت و پیچیده نمایش کار را مشکل‌تر می‌کند.»
علم‌الهدی اما نظری متفاوت دارد و معتقد است فیلم خوب همیشه پیدا می‌شود: «با توجه به پتانسیل نیروی جوان فیلم خوب تمام نمی‌شود. ممکن است زمانی شیب نزولی پیدا کند اما اگر قرار باشد تمام شود که سینمای ایران تمام می‌شود. مطمئن باشید در آینده فیلم‌های هنر و تجربه کیفیت بیشتری خواهند داشت البته این نیازمند به صبر، تحمل، برنامه‌ریزی هدفمند و کمک به این جریان است. رونق سینمای هنر و تجربه درنهایت به رونق سینمای ایران می‌انجامد.»