یادداشت پویا نبی بر فیلم «۳۱۶»
فیلمی که در اختصار نمی‌گنجد
ماهنامه هنروتجربه-پویا نبی:دوست عزیزی فرموده نظرم را کوتاه، موجز و مختصر درباره فیلمی بنویسم که نبوغ و جسارت خالقش در هیچ اختصاری نمی‌گنجد. بی‌تردید دومین فیلم سینمایی پیمان حقانی یکی از بهترین محصولات چند سال اخیر سینمای ایران است؛ سینمایی که اسیر دست فیلم‌های محافظه‌کار، خنثی و فاقد جذابیت بصری و روایی شده.
فیلم‌ساز با ایده ساده اما نبوغ‌آمیزش دو لنگه کفش را در قامت قهرمان معرفی می‌کند و ما را به سفری تکان‌دهنده در دل تاریخ و دردهای اجتماعی این سرزمین می‌برد، به ما یادآوری می‌کند که در ایام انقلاب، جنگ، سازندگی و دوم خرداد چه چیزها بر ما گذشت، با چه چیزهایی عاشق شدیم، با چه چیزهایی اشک ریختیم و با چه چیزهایی خاطره‌بازی کردیم. فیلم با بیانی ساده (حتی کودکانه) ما را به عمق وجودی خود و اجتماعی می‌برد که بر اثر شتاب‌زدگی و تلاش برای بیهوده زیستن، مدت‌ها بود از آن خبر نداشتیم. «۳۱۶» در عین نوآوری و خلاقیت در ارائه مفاهیم سینمایی، یک فیلم وفادارانه به ماهیت سینما است، فیلمی برآمده از دل قصه‌های یکی بود یکی نبود، به همان اندازه موفق در خلق قهرمان، روایت قصه و ایجاد همذات‌پنداری با مخاطب.
اعتراف می‌کنم پس از مدت‌ها، تماشای فیلمی از سینمای ایران حالم را خوب کرد، دوست داشتم ساعت‌ها در خیابان‌های شهر قدم بزنم و به سرگشتگی‌های قهرمان بی‌نوای این فیلم فکر کنم. باید کوتاه بنویسم، اما این فیلم را نمی‌شود مختصر توصیف کرد. هنوز از میزانسن‌های فکر شده، تدوین درخشان هایده صفی‌یاری، طراحی صحنه چشم‌نواز افسانه صرفه‌جو و صدای معصومانه راوی، چیزی نگفته‌ام اما مجال اندک است و با این امید که روزی و جایی دیگر مفصل در مورد این فیلم دوست‌داشتنی بنویسم تمام خوانندگان این مطلب را به دیدن «۳۱۶» دعوت می‌کنم.
