هنر و تجربه: حسین سناپور نویسنده رمان‌هایی مثل «نیمه غایب» ، «با گارد باز» و «لب بر تیغ» در وبلاگ‌اش از مستند «آتلان» به عنوان  فیلمی مستند با تعلیقی حرفه‌ای‌تر از فیلم‌های داستانی نام برد.

سناپور در وبلاگ‌اش درباره فیلم آتلان این‌طور نوشته است:

«دیشب فیلم مستند/داستانی آتلان، ساخته‌ی معین کریم‌الدینی را دیدم. فیلمی که مستند است و اما قصه‌گوتر و پرتعلیق‌تر از اغلب فیلم‌های داستانی‌یی که این یکی دوسال از سینمای ایران دیده‌ام. برای گیشه حتما ساخته نشده، اما فیلم‌برداری، موسیقی و تدوینی حرفه‌یی‌تر از خیلی فیلم‌های حرفه‌یی سینمای داستانی و مثلا گیشه‌یی این سال‌ها دارد. رابطه‌ی یک پسر جوان با اسبش دست‌مایه‌ی فیلم است و اما انگار بیش‌تر فیلمی عاشقانه داریم می‌بینیم و رابطه‌یی پر از چالش و مسئله میان این دو. اسب مسابقه‌ی علی حاضر نیست همان باشد که تا چندی پیش بوده و دیگر آرام و قرار ندارد و علی نمی‌داند چرا. طبیعت گاهی هم‌راه‌شان است و گاهی نیست. خانواده گاهی هم‌راه‌اند و گاهی نه. و خشونت و عصیان دو مایه‌ی متضادی هستند که رابطه‌ی پیچیده‌ی علی و خانواده‌اش و طبیعت و اسب را گاهی قابل‌فهم و گاهی غیرقابل‌فهم می‌کنند. و البته شاید قشنگ‌ترین جنبه‌ی فیلم همان غیرقابل‌فهم بودن عصیان‌گری اسب است، که معلوم نیست از کجا شروع شده و تا کجا ادامه پیدا خواهد کرد. و هر چه از او نمایش داده می‌شود، این گره را نه بازتر، که مدام پیچیده‌تر می‌کند و از اسب علی یکی از جذاب‌ترین و پیچیده‌ترین شخصیت‌های سینمای این سال‌های ما می‌سازد.»