هنر و تجربه، رضا حسینی:  اگر کشوری مورد هجوم دشمنان قرار گیرد مهم است که مقام‌های برگزیده‌ی دولتی آن در پناهگاه‌های مناسب مستقر شوند. اما اگر یک فاجعه‌ی هسته‌ای روی دهد چه بلایی سر فرهنگ یک کشور می‌آید و آثار هنری آن چه می‌شوند؟ چه اتفاقی برای رمان‌هایی مانند «ریدلی واکر» یا فیلم‌هایی نظیر مجموعه‌ی «مد مکس» می‌افتد که هر دو وصفی از چشم‌اندازهای پساآخرالزمانی هستند؟ دنیاهایی که تقریباً به طور کامل از هر گونه اثر و نشانی از صدها سال تمدن بشری تهی هستند. این موضوع در کل غم‌انگیز است اما ظاهراً درباره سینمای آمریکا با جواب ناخوشایندی روبه‌رو نیستیم.

به‌تازگی ویدئویی در فضای مجازی منتشر شده است با عنوان «Great Big Story» که برای علاقه‌مندان سیاحتی کوتاه است در محوطه‌ی کتابخانه‌ی کنگره. این مجموعه‌ی عظیم در کالپِپِر قرار گرفته که در اصل برای نگهداری طلا و شاید رییس‌جمهور طراحی شده است، اما حالا با پیگیری‌های مصرانه به آرشیو فیلمی ضدبمب بدل شده است. از این رو – و همان طور که جرج ویلی‌من آرشیویست فیلم می‌گوید – ایالات متحده پس از بروز هر فاجعه‌ی عظیمی مجبور نیست بدون آثار کلاسیک و مثلاً بازی‌های کلاسیک همفری بوگارت به بازسازی خودش فکر کند و می‌تواند از کلیه‌ی آثار هنری و فرهنگی تاریخ بشری الهام بگیرد. شاید آن جامعه‌ی جدید بتواند بدون نسخه‌ای از «جیلی» یا فیلم‌های آدام سندلر روزگارش را به‌سر کند اما این موضوع هم تصمیمی است که آیندگان می‌توانند به آن برسند؛ و برای همین حتی چنین فیلم‌هایی نیز در این آرشیو عظیم و بی‌نظیر در سراسر جهان نگهداری می‌شوند.

در این شرایط به گزارش «ایندی‌وایر»، آرشیویست‌ها و متخصصان مختلفی روزهای‌شان را به احیای بهترین فیلم‌های تاریخ سینما و مرمت و نگهداری از بهترین نسخه‌های موجود می‌گذرانند: «در بخشی از این پناهگاه، تنها کاری که انجام می‌شود ترمیم فیلم‌ها توسط متخصصان زبده است. البته این مجموعه شامل بخش‌هایی برای چاپ و انجام سایر مراحل فنی هم می‌شود. در ضمن همه جور پخش‌کننده‌ی ویدئویی در این مکان وجود دارد و هر فرمتی را که لازم باشد می‌توان به نمایش درآورد.» حضور در چنین محیطی بی‌تردید رؤیای هر آرشیویست و مورخ سینمایی است.

اوپن‌کالچر •