هنر و تجربه: فقط چند ماه تا معتبرترین (و گاه پرزرق‌وبرق‌ترین) رویداد سینمایی سال یعنی جشنواره فیلم کن فاصله داریم؛ جایی که شاخص‌ترین فیلم‌سازان جهان بر فرش‌های قرمز پرجلوه ظاهر می‌شوند و انبوهی از فیلم‌های مهم برای اولین بار روی پرده نقره‌ای به نمایش درمی‌آیند. یکی از فیلم‌سازان محبوب کن، جیمز گری است که تا امروز چهار فیلمش – «یاردها»، «ما مالک شب هستیم»، «دو عاشق» و «مهاجران» – در این رویداد سینمایی به نمایش درآمده است. با این وجود، گری با بیش‌تر فیلم‌هایی که سالانه در این جشنواره عرضه می‌شوند، مشکل دارد.

او در گفت‌وگویی در شماره مارس/ آوریل «فیلم کامنت» با این سؤال مواجه شده است که چرا آخرین فیلمش «مهاجران» با نقدهای متفاوتی در کن روبه‌رو شد و چندان مورد توجه منتقدان این رویداد سینمایی قرار نگرفت. گری در پاسخ به این سؤال به رویکرد داستانی‌اش اشاره کرده ، او معتقد است منتقدان کن به چنین رویکردی آلرژی دارند چون در گذشته گیر کرده‌اند و دائم انتظار شالوده‌شکنی و ساختارشکنی‌هایی را دارند که به‌نوعی تداعی‌گر گذشته باشند: «…به همین دلیل است که برندگان نخل طلا و فیلم‌هایی که به عنوان آثار برتر جشنواره کن معرفی می‌شوند، معمولاً آثار ماندگاری نیستند و تماشای آن‌ها به‌شدت ملال‌آور است.»

گری تاکید کرد:« کمپانی واینستین هم بر اساس همین بازخوردهای جشنواره کن، «مهاجران» را تقریباً بایگانی کرد و تأثیر به‌سزایی در ناکامی اولیه‌ فیلم داشت. در واقع پس از اکران نصفه‌ونیمه‌ فیلم، نقدهای مثبت‌تری بر آن نوشته شد و در گذر زمان اتفاق‌های بهتری برای «مهاجران» افتاد.به هرحال خوب است که سینمادوستان و فیلم‌بازها حالا این فیلم را دوست دارند؛ که واقعاً خوشایند و دلنشین است. »

نکته‌ جالب این‌جاست که در سال ۲۰۰۹ که جیمز گری در هیأت داوران جشنواره کن حضور داشت، نخل طلا به «روبان سفید» میشاییل هانکه رسید، آن هم در سالی که رقابت تمام‌عیاری در بخش اصلی این رویداد سینمایی برپا شده بود و برخی از حاضران در آن عبارت بودند از لارس فون تریر با «ضدمسیح»/ «دجال»، کوئنتین تارانتینو با «حرامزاده‌های گمنام»، پارک چان‌ووک با «عطش»، آندرئا آرنولد با «تنگ ماهی»، گاسپار نوئه با «ورود به خلأ»، جین کمپیئن با «ستاره درخشان» و پدرو آلمودووار با «آغوش‌های گسسته».

• پلی‌لیست