هنر و تجربه: جیمز گری با فیلم «شهر گم‌شده‌ی زد» دوباره به سینماها بازگشته است؛ فیلمی که هم در کارنامه‌ی سازنده‌اش اثری متفاوت است و هم از سوی دیگر به‌خوبی در میان آثار متمایز او قرار می‌گیرد. کارگردان فیلم‌های «ما مالک شب هستیم»، «دو عاشق» و «مهاجران» به‌تازگی با «والچر» گفت‌وگویی کرده و در آن از واقعیت‌های مالی فیلم‌سازی مستقل گفته است. او در بخشی از حرف‌های بی‌پرده و صادقانه‌اش گفته است: «می‌دانید که مردم فکر می‌کنند من چون کارگردان هستم، پول زیادی به دست می‌آورم. اما واقعیت این است که من هنوز به‌سختی سرمایه‌ی لازم برای تولید فیلم‌هایم را تهیه می‌کنم.»

او در ادامه گفته است: «به هر حال من خیلی خوش‌شانسم که می‌توانم کاری را انجام دهم که آن را دوست دارم. من فارغ از خوب و بد فیلم‌هایم، آثاری را ساخته‌ام که واقعاً دوست داشتم بسازم. این موهبت فوق‌العاده‌ای است که به خاطرش خیلی خوش‌حال و شکرگزارم. اما به‌سختی زندگی می‌کنم و از پس هزینه‌هایم برمی‌آیم. من ۴۷ سال دارم و در یک آپارتمان زندگی می‌کنم و نمی‌توانم خانه‌ای برای خودم بخرم.»

هیچ کس با انتظار پولدار شدن وارد دنیای فیلم‌سازی مستقل نمی‌شود اما شنیدن این حرف‌ها از زبان نویسنده و کارگردان فیلم‌های تحسین‌شده‌ای که در دو دهه‌ی اخیر بر پرده‌ی نقره‌ای نقش بسته‌اند، واقعاً شگفت‌انگیز و شوکه‌کننده است. او در ادامه می‌افزاید: «ما حالا در نظام تولیدی به‌سر می‌بریم که میانه ندارد؛ یعنی یا فرنچایزها و فیلم‌های پرهزینه‌ی استودیویی هستند یا فیلم‌هایی که روی آی‌فون ساخته می‌شوند! پنج کارگردان راهی مارول شدند و باقی ما باید برای تأمین هزینه‌ی فیلم‌های‌مان هر روز به دنبال سرمایه‌گذاری باشیم. مشکل اساسی ما، مارول و فیلم‌هایش نیست، خود من هیچ مشکلی با مارول ندارم. مشکل این است که این روزها فقط این فیلم‌ها را می‌توان در سینماهای چندسالنه یافت و وقتی فقط جا برای این فیلم‌ها باشد، ما در آستانه‌ی مرگ گونه‌ای از فیلم‌سازی و یک قالب هنری قرار گرفته‌ایم.»

ایندی‌وایر •