هنر و تجربه: جو بلِسینگ از «پلی‌لیست» در ویدئومقاله‌ای با عنوان «Mulholland Drive: How Lynch Manipulates You» به بازی‌های استادانه‌ی دیوید لینچ با پیش‌فرض‌های سینمایی پرداخته و از «جاده مالهالند» مثال آورده است که یک شاهکار سینمایی در مذمت هالیوود و مافیای حاکم بر آن است.

فیلم‌سازان ابزارهای متنوعی در اختیار دارند تا تماشاگران را تحت تأثیر قرار دهند و با این‌که بعضی از این ابزارها و تمهیدها از جمله حرکت بازیگران در صحنه، نورپردازی و زاویه‌های دوربین، بیش از یک قرن است که در سینما کاربرد دارند، باز هم فیلم‌سازان توانمند مدرن می‌توانند از این پیش‌زمینه‌ی طولانی و توقع‌های اولیه بهره ببرند و در جهت غافلگیری تماشاگران گام بردارند.

به دلایل مختلفی – از جمله موفقیت تجاری و گاهی صرفاً تنبلی – بعضی از استعاره‌ها و تکنیک‌ها آن قدر در تاریخ سینما تکرار شده‌اند که تماشاگران حرفه‌ای می‌توانند بر اساس آن‌ها از سیر داستان و وقایع باخبر شوند؛ و البته در مواردی که یک فیلم‌ساز بزرگ در پشت دوربین قرار گرفته است، فکر می‌کنند از آن‌چه در پیش است آگاه شده‌اند!

«جاده مالهالند» به‌وضوح فیلمی درباره هالیوود و نقش آن به عنوان کارخانه‌ی رؤیاسازی است. اصلاً شخصیت نئومی واتس در پی همین آرزوی ساده‌لوحانه‌اش به لس‌آنجلس می‌آید و تماشاگران می‌توانند از چگونگی ورود او به این شهر و رفتارهایش به این موضوع پی ببرد و این همان چیزی است که هدف لینچ بوده است؛ که باقی فیلم را به درهم‌شکستن دریافت و فهم اولیه‌ی مخاطبان اختصاص داده است.

• پلی‌لیست