«از رویا به رویا رسیدن کمی شیرین است و اکران یک فیلم می تواند تمام خستگی ها و دوندگی های یک کارگردان را از تنش بیرون کند. تعارف نمی کنم و خوشحالی خودم رو از اکران فیلمم اعلام می کنم، اما امیدوارم که ماجرای تلخی که در جشنواره سی و پنجم فجر برای فیلم های «هنر و تجربه» پیش آمد، در اکران‌های عمومی فیلم ها تکرار نشود و دوستانی که نگرانی خودشان را از فروش فیلم‌های سینمای بدنه تقصیر «هنر و تجربه» انداخته اند و نامه پشت نامه به رییس سازمان سینمایی می‌نویسند، کمی با خودشان رو راست شوند و به روایتی وقتی خیرشان به ما نمی‌رسد، لااقل شر نرسانند.
محدود کردن نمایش فیلم‌های «هنر و تجربه» در جشنواره پیشین فجر چه دستاورد مهم و تاثیرگذاری در نحوه دیده شدن فیلم‌های به قول شما اصلی و بدنه داشت و حاصل اش مگر غیر از این بود که بدترین و پراشتباه‌ترین جشنواره فیلم در تمام طول سی و پنج سال رقم خورد؟
بگذارید مخاطب خودش انتخاب کند و شما مالک سلیقه مردم نشوید. «هنر و تجربه» را می‌خواهید دیگر چقدر محدود کنید؟ هزار و پانصد صندلی از صد و چهل هزار صندلی گواه این محدودیت‌ها است. حالا که روزنه امیدی برای فیلم‌سازان تجربه‌گرا باز شده است، نگذارید این روزنه دوباره محو شود. هر کس دارد مسیر خودش را می‌رود و این مردم هستند که تصمیم می‌گیرند چه فیلمی را ببینند، این سنگ اندازی‌ها دردی از شما دوا نمی‌کند و عاقبت مردم تحت هر شرایطی از فیلم‌های بدنه استقبال می‌کنند، این وسط فیلم‌های مستقلی که با هزاران مشکلات و با بودجه‌های بسیار کم ساخته شده‌اند، مهجور می‌مانند.«هنر و تجربه» جای کسی را تنگ نکرده است، شما هم جای کسی را تنگ نکنید لطفا.
در آخر بر خودم لازم می‌دانم که از تک تک عوامل فیلمم که بدون چشمداشت در حق من و فیلم «اگزما» رفاقت کردند، تشکر کنم که باعث شدند این فیلم با تمام سختی‌ها و مشکلات ساخته شود و امروز شاهد اکران عمومی آن باشیم، همگی آن‌ها به معنی واقعی کلمه سینماگر هستند.»