هنر و تجربه: «بلید رانر ۲۰۴۹» به کارگردانی دُنی ویلنِو کانادایی با وجود فروش ناامیدکننده‌اش در گیشه‌ی سینماها، تقریباً تحسین‌شده‌ترین فیلم سال ۲۰۱۷ است.

در این میان، یکی از جنبه‌های انتقادبرانگیز دنباله‌ی ویلنو که سال‌های سال انتظار تولیدش می‌رفت، تصویری است که از زنان عرضه کرده است. این انتقاد با این پاسخ سرراست کارگردان فیلم مواجه شد: «سینما بازتابی از وضعیت جامعه است.» او در گفت‌وگو با نشریه‌ی «ونیتی فر» این طور ادامه داده است: «من در خصوص چگونگی تصویری که از زنان در فیلم‌هایم ترسیم می‌کنم بسیار حساس هستم. این نهمین فیلم بلند من است که در شش‌تای آن‌ها، زنان نقش اصلی را بازی کرده‌اند.» این واقعیتی است که عموم سینمادوستان با حضور ایمی آدامز در «ورود» و امیلی بلانت در «سیکاریو» آن را درمی‌یابند.

ویلنو در توضیح بیش‌تر می‌گوید: «اولین فیلم «بلید رانر» هم برخورد تند و زننده‌ای با زنان داشت که البته از زیبایی‌شناسی فیلم نوآر برمی‌آید. اما من تلاش کردم همه‌ی شخصیت‌هایم را عمق ببخشم.» در این فیلم، راین گاسلینگ و هریسن فورد در حالی نقش‌های اصلی را بر عهده دارند که آنا دی آرمِس، سیلویا هوکس، رابین رایت، مکنزی دیویس و کارلا جوری نقش‌های مکمل را بازی کرده‌اند.

ویلنو در پایان این سؤال را مطرح می‌کند که «سینما چیست؟» و خودش پاسخ می‌دهد: «سینما آینه‌ای است که در برابر جامعه گرفته می‌شود و بازتابی است از آن. «بلید رانر ۲۰۴۹» درباره آینده نیست، بلکه فیلمی است که تصویر این روزگار را به ما نشان می‌دهد. متأسفم اما دنیا با زنان مهربان نیست.»

• ایندی‌وایر