هنروتجربه: داستان‌هایی که کریستوفر نولان برای روایت در سینما برمی‌گزیند، یکی از موتورهای محرک کارنامه استثنایی او هستند و حتی اگر هرج‌ومرج بر فضای آن‌ها حاکم باشد، به گونه درخشانی در روایت به توازن می‌رسند.

نولان بارها و بارها ثابت کرده است که قدرت فیلم‌هایش از شیوه روایت داستان‌هایش ناشی می‌شود و به‌دفعات جزییات کوچک را با عناصر تماتیک اصلی آثارش تطبیق داده است. قدرتِ امکانات داستان‌گویی نولان، به تصاویری پیچیده، بازتابی و پرمعنا از شرایط و موقعیت‌هایی می‌انجامد که در نهایت آشنا هم به نظر می‌رسند.

در ویدئومقاله جدید «نقدهای فیلم جک»/ Jack’s Movie Reviews یکی از تکنیک‌های روایی نولان در «دانکرک» بررسی و مطالعه شده است. بر خلاف روایت جسورانه و چندلایه و چالش‌برانگیز «تلقین»، خطوط داستانی «دانکرک» به هم کات می‌خورند اما هرگز تا پایان فیلم یکی نمی‌شوند. به عنوان مثالی برای خلق تنش، نولان روایت داستان «سرباز لرزان» (با بازی کیلیئن مرفی) را از جایی آغاز می‌کند که او از روی کشتی در حال غرق نجات پیدا می‌کند و بعداً می‌بینیم که از لحاظ احساسی چه‌قدر به‌هم‌ریخته و بی‌ثبات است. در ادامه هم داستان او در زمان‌های قبل و بعد از نجاتش و با توجه به پیوندهای دراماتیک و متناقض با دیگر موقعیت‌ها و شخصیت‌ها روایت می‌شود.

نولان در بستر جنونی که جنگ به همراه آورده است، پیچیدگی و ابهام در اخلاقیات را بررسی می‌کند؛ و میان ثبات و بی‌ثباتی، و امنیت و ناامنی، از عنصر تعلیق در داستان‌گویی‌اش به عنوان ابزاری بهره می‌گیرد تا توجه تماشاگران را در پرداختن به ترس ناب وقایع تاریخی جلب کند.

• پلی‌لیست