هنر و تجربه، رضا حسینی: آل پاچینو و بری لوینسن برای «اچ‌بی‌او» حکم یک تیم دونفره رؤیایی را پیدا کرده‌اند؛ آن‌ها پیش از اثر جدیدشان، فیلم‌های زندگی‌نامه‌ای «فیل اسپِکتر» و «تو جک را نمی‌شناسی» را برای این شبکه خلق کرده‌اند.

آن‌ها فردا با فیلم تلویزیونی «پاترنو» به «اچ‌بی‌او» برمی‌گردند که در آن آل پاچینو دوباره نقش یک شمایل حقیقی بحث‌انگیز و خبیث را ایفا کرده است. پاچینو و لوینسن درباره همکاری‌های متعددشان با «اچ‌بی‌او» در نهایت صداقت، به این موضوع اشاره کرده‌اند که استودیوهای فیلم‌سازی چنین فیلم‌های شخصیت‌محوری را تهیه نمی‌کنند.

لوینسن می‌گوید: «ما قادریم فیلم‌های به‌خصوصی بسازیم و به‌نوعی تخصص‌مان همین است. این روزها فیلم‌های سینمایی که استودیوها تولید می‌کنند، بیش‌تر فیلم‌های اکشن و حادثه‌ای هستند و دایره تولید کمپانی‌های فیلم‌سازی، چنین آثار به‌مراتب شخصی‌تر و داستان‌های خودمانی را در بر نمی‌گیرد.» او در ادامه توضیح می‌دهد که به لطف شبکه‌هایی مثل اچ‌بی‌او: «ما تماشاگران قابل توجهی داریم. در واقع اگر آمار تماشاگران فیلمی مثل «تو جک را نمی‌شناسی» در قیمت ده دلار ضرب کنید، در نهایت به فروشی ۱۴۰ میلیون دلاری برای آن می‌رسید که یک موفقیت فوق‌العاده است. اما سینماها این فیلم‌ها را به نمایش نمی‌گذارند؛ انگار آدم‌ها یکهو تمایل‌شان به دیدن و شنیدن داستان‌هایی درباره خودشان را از دست داده‌اند. مثل این‌که وقتی با این فیلم‌ها روبه‌رو می‌شوند از خودشان می‌پرسند: قرار است داستان انسان‌ها را تماشا کنیم؟ ما که علاقه‌ای به آدم‌ها نداریم.»

آل پاچینو هم این طور نظرش را از زاویه دیگری بیان کرده است: «اچ‌بی‌او به این پروژه‌ها هم بها می‌دهد که شاید از برخی جهات ضرورت نداشته باشند و بحث روز نباشند، اما دراماتیک و جالب توجه‌اند.» این دو به‌تازگی به بهانه «پاترنو» در برنامه گفت‌وگویی با «ایندی‌وایر» حضور پیدا کردند و بجز سختی ساختن فیلم‌های شخصیت‌محور در عصر فیلم‌های بلاک‌باستر و ابرقهرمانی، بحث شیفتگی به فیلم ۳۵ میلی‌متری هم به میان آمد که پاچینو در این مورد گفت: «من دارم به این‌که تماشاگران فیلم‌هایم را روی تلفن همراه تماشا کنند، عادت می‌کنم اما همچنان طرفدار پروپاقرص دیدن فیلم‌ها به صورت ۳۵ میلی‌متری هستم، به همان شیوه‌ای که قرار بوده آن‌ها تولید و نمایش داده شوند.»

پاچینو در این باره می‌افزاید: «برای ادامه حیات سینما و فیلم سلولویید، باید در سینما فیلم دید؛ فیلم‌هایی که روی «فیلم» (سلولویید) گرفته شده‌اند. برای همین، خود ما باید در جهت حفظ و نمایش فیلم‌ها به این شیوه عمل کنیم. به عنوان مثال، من یکی از فیلم‌هایم را برای بچه‌ها به نمایش گذاشتم، آن هم به صورت ۳۵ میلی‌متری. هرچه باشد تماشای فیلم‌ها به این صورت به‌مراتب بهتر است چون خیلی زنده‌تر و جذاب‌تر به نظر می‌رسد.»

• ایندی‌وایر