هنروتجربه: بهترین فیلم‌های ترسناک آن‌هایی هستند که تا مدت‌ها بعد از دیدن‌شان، فکر و روح تماشاگران خود را به تسخیر درمی‌آوردند. فیلم‌های ترسناک، شب‌ها ما را بیدار نگه می‌دارند چون موسیقی غریب و وهم‌آور‌شان همین طور در ذهن‌مان می‌پیچد و تکرار می‌شود.

اما فیلم‌های ترسناکی که آدرنالین ما را بالا می‌برند و بیش‌ترین تأثیر را به‌جا می‌گذارند، نمونه‌هایی هستند که تصاویری ناراحت‌کننده و فضایی رعب‌انگیز برای ما خلق می‌کنند. در ویدیومقاله جدیدی که در سایت «نو فیلم اسکول» عرضه شده و نلسن کارواخال آن را تدوین کرده است، تصاویری از آثار مطرح سینمای وحشت کنار هم قرار گرفته‌اند؛ لحظه‌های خاطره‌انگیزی چون بیرون زدن موجود بیگانه از سینه یکی از قربانیان در «بیگانه»ی ریدلی اسکات، حمله مایکل مایرز به خواهرش در ابتدای اسلشر جان کارپنتر «هالووین» (۱۹۷۸) و صحنه قتل زیر دوشِ فیلم «روانی» اثر آلفرد هیچکاک که در ابتدای این ویدیومقاله آمده است. همه این صحنه یک ویژگی کلیدی مشترک دارند و آن گردهم‌آمدن عناصر مختلف – قراردادی و غیرقراردادی – برای افزودن به وحشت تماشاگران است.

در واقع فیلم ترسناک به‌واسطه ترکیب جلوه‌های ویژه، تدوین و به‌خصوص فیلم‌برداری است که روی مخاطبانش تأثیر می‌گذارد. حرکت دوربین از میان راهروها در نماهای طولانی و تعقیب قاتلانی که قربانیان‌شان را دنبال می‌کنند و زیر نظر دارند، به‌خوبی تماشاگر را در موقعیت داستانی قرار می‌دهد. به عبارت دیگر، دوربین به ما اجازه می‌دهد چیزی را ببینیم که تماشاگر نمی‌تواند و به این وسیله کنجکاوی و تشویشی پیرامون اتفاق(های) احتمالی ایجاد می‌شود. در سایر موارد، نمای بسته از قربانی یا نمای نقطه نظر قاتل جذابیت زیادی دارند.

این ویدیومقاله با عنوان «Video Essay: How Horror Cinematography Taps Into Our Primal Fears» در فضای مجازی منتشر شده است.

• پلی‌لیست