هنروتجربه-کامبیز حضرتی:«قصر شیرین» رضا میرکریمی یک اثر قابل تامل در کارنامه این کارگردان است. میرکریمی در نهمین فیلم سینمایی‌اش توانسته است با درامی جاده‌ای، بازی‌های قابل قبول و در کشمکش با موضوع ترس موضوع زیرپا گذاشتن و بازگشت به انسانیت را مطرح و پرداخت کند.

کارنامه میرکریمی اگرچه در ابتدا با آثاری که وجوه معنوی و حال‌وهوای مذهبی داشتند آمیخته بود اما او به تدریج به سینمای شهری روی آورد. «امروز»، «به همین سادگی» و «دختر» فیلم‌هایی بودند که به دوره دوم کارگردانی میرکریمی ارتباط داشتند. فیلم‌هایی که علاوه بر علاقه دینی و انسانی؛ شهری و اجتماعی‌تر بودند.

در این بین «قصر شیرین»یک اثر مهم‌تر به نسبت سایر آثار شهری این کارگردان است. فیلم‌ساز با فرار از تهران و پناه بردن به لوکیشن یاسوج توانسته است شهر را با ویژگی و اقلیم تازه‌اش معرفی کند. کاری که در فیلمی چون«امروز» با تمام ویژگی‌های شهری‌اش ابتر ماند.

«قصر شیرین» یک فیلم جاده‌ای است. در این دسته از فیلم‌ها سفر بهانه‌ای برای شناخت است و درنهایت کاراکتر اصلی یا قهرمان به درک تازه‌ای از جهان می‌رسد. این ویژگی جاده‌ای در کار میرکریمی به وضوح قابل ردیابی است.شخصیت اصلی(با بازی حامد بهداد) از زندان و قتلی ناخواسته به خانه برمی‌گردد. با زن قبلی و بعدی و فرزندانش در تعارض و کشمکش است و در نهایت به درک تازه‌ای از محیط می‌رسد. او که راننده کامیون بوده با فرار از یک تصادف منجر به قتل به زندان می‌افتد. پس از آزادی با فوت زن سابق و قهر همسر بعدی با بچه‌هایش در حال رفتن به قصر شیرین خیالی است. او در نهایت با روباهی تصادف می‌کند اما این بار از ترس پا به فرار نمی‌گذارد بلکه پیاده می‌شود تا ببیند چه اتفاقی برای آن حیوان افتاده است. این درک تازه و رفتار جدید نشانگر شخصیت دیگر این کاراکتر در مسیر این جاده بلند است.

درونمایه فیلم ترس از ترس است. ترس‌هایی که خوره‌وار به جان شخص زخم‌خورده افتاده و ترس از مواجه دوباره و سرباز کردنش است. اما این بار کاراکتر شهامت مواجه با ترس‌های خود را یافته این پایان خوب برای فیلم و شروع زندگی تازه‌ای برای ضدقهرمان فیلم است.در این فیلم حامد بهداد با دو کودک مدام در ارتباط است. مشهور است که کار با کودک پاشنه آشیل یک فیلم است. اما درک درست از دنیای کودکان و بازی شگفت‌انگیز دو کودک فیلم بخش مهمی از جهان فیلم وبرگ برنده فیلم‌سازش است.

«قصر شیرین» شاید کامل‌ترین فیلم میرکریمی در دوره دوم فیلم‌سازی‌اش باشد. سینمایی که شهری است و انسانی و هم‌چنان دلمشغول اخلاقیات. هرچند که معنویت در آن جلوه بارزی نداشته باشد.