
در مراسم یادبود منوچهر عسگرینسب عنوان شد
حس طلبکاری نداشت/ بزرگ معنوی خانواده سینمای ایران بود
هنروتجربه: مراسم یادبود منوچهر عسگرینسب هنرمند فقید سینما شامگاه یکشنبه سوم شهریورماه و در نخستین سالگرد درگذشت این هنرمند در سالن سیفالله داد خانه سینما برگزارشد.
در ابتدای این مراسم که به همت کانون فیلم خانه سینما برگزار شد، همایون امامی، طراح و مجری برنامه به حضور زندهیاد عسگری نسب در عرصههای مختلف اشاره داشت:«زندهیاد منوچهر عسگرینسب در عرصههای متعدد و متفاوتی نظیر تهیهکنندگی، ساخت فیلم مستند، کارگردانی فیلم سینمایی و همچنین ساخت فیلمها و سریالهای تلویزیونی فعالیت داشت که حاصل پرکاری ایشان و محصول پیوند میان فرهنگ و سینما بود.»
او سپس با اشاره به «آنسوی مه» به عنوان یکی از فیلمهای «نمونهای» سینمای پس از انقلاب گفت: «اگر سینمای ایران، مسیر طراحی شده «آنسوی مه» را ادامه داده بود سینمای امروز ما بدون تردید در جایگاهی بهتر و وزینتر از این که هست قرار داشت.»
امامی در بخش دیگری از صحبتهای خود درباره «نگاه ناقدانه» مستندهای منوچهر عسگرینسب که در متن و بطن جنگ تحمیلی ساخته شدهاند، گفت: «وقتی این فیلمها ساخته شدند، مخاطبان برای نخستینبار شاهد نگاه خاصی بودند که در مقابل فیلمهای تبلیغاتی و نزدیک به نگاه رسمی قرار داشت.»
این مستندساز سپس عسگرینسب را یکی از چهرههای شاخص در زمینه مستندسازی عنوان وتاکید کرد: «او فقط زمانی عمیقاً خوشحال میشد که سینما از رکود خارج میشد و تولید فیلم، جان تازهای میگرفت.»
این مراسم با صحبتهای سیدمحمد بهشتی ادامه یافت. بهشتی که در زمان فعالیت خود در بنیاد فارابی، فیلمنامه فیلم «آنسوی مه» را نیز نوشته با اشاره به تاثیر چشمگیر منوچهر عسگرینسب به عنوان یکی از افراد موثر در برپا کردن سینما در سالهای پس از انقلاب گفت: «یکی از مهمترین فعالیتهای او پذیرش انتصاب و مدیریت عامل خانه سینما در زمان و دورانی است که این نهاد صنفی، تازه تاسیس شده بود.»
او سپس از این فیلمساز درگذشته به عنوان «بزرگ معنوی خانواده سینمای ایران در نخستین سالهای پس از انقلاب اسلامی» یاد کرد و «صفای باطن» و «مهربانی» را به عنوان خصایص ذاتی منوچهر عسگرینسب برشمرد: «او جزو معدود افرادی بود که خداوند، توفیق هزار ماه «زیستن» را به او عطا کرده بود. اما بررسی کارنامهاش نشان میدهد تعداد فیلمهای او تناسبی با این هزار ماه زیستن نداشته و این تعداد به هیچ عنوان برای مدت زمان زیست او کافی نیست.»
سخنران بعدی مراسم منوچهر محمدی بود که ابتدا از اولین دیدارشان گفت: «نخستین برخورد ما در سی و یکم شهریور ۵۹ و در راهروی طبقهی سوم تلویزیون اتفاق افتاد. روزی که جنگ تحمیلی عراق آغاز شده بود و عسگرینسب با اصرار میخواست امکاناتی در اختیار او قرار داده شود تا بتواند به مناطق مرزی رفته و در آن شرایط فیلم مستند بسازد!»
او در ادامه تاکید کرد:«او برخلاف بسیاری افراد هیچگاه حس طلبکاری نداشت و احساس میکرد در هر مناسبتی باید بدهی خود را به میهناش پرداخت کند.»
محمدی سپس با اشاره به «مناعت طبع» این فیلمساز که به گفته او «قابل غبطهخوردن بود» گفت: «مرحوم عسگرینسب هرگز احساس نیاز خود را در هیچ زمینهای مطرح نمیکرد. او تا روز آخر خود را بدهکار میدانست و ما امروز به همین دلیل خود را موظف دانستهایم که اینجا جمع شویم و قدر عسگرینسب و امثال او را بدانیم.»
محمدحسین حقیقی دیگر سخنران این مراسم، زندهیاد عسگرینسب را «یک انسان بسیار محترم» توصیف کرد:« «یکی از افتخارات من در زندگی، برعهده گرفتن تهیهکنندگی یکی از فیلمهای مستند ایشان در هنگامی بود که مسئول واحد جنگ تلویزیون بودم و قرار بود از عملیات طریقالقدس فیلم و عکس تهیه کنیم. مواد تصویری خاصی که در آن برهه برای ما خیلی اهمیت داشت.»
حسین ترابی که در نگارش فیلمنامه مجموعه تلویزیونی «پاییز بلند» با زندهیاد عسگرینسب همکاری داشته، به فعالیتهای آغازین این هنرمند در زمینه هنر نمایش اشاره کرد و در ادامه افزود:«رفاقت ما تا سال گذشته ادامه داشت. او تقریباً همیشه به خانه ما میآمد و برخلاف ظاهر آراسته و مؤدباش بسیار اهل طنز بود. همین نکته باعث شده بود خیلی وقتها در این زمینه با هم چالش داشته باشیم.»
این مراسم با صحبتهای داریوش آشوری، تدوینگر تعدادی از کارهای زندهیاد عسگرینسب ادامه پیدا کرد. آشوری با یادآوری خاطرات تدوین برخی فیلمها که به گفته او اغلب با فعالیت دشوار و شبانهروزی به نتیجه میرسید، گفت: «زندهیاد منوچهر عسگرینسب حوصله گلایه کردن نداشت و حرفهایش را با طنز و کنایه بیان میکرد. او یکی از موثرترین کسانی بود که در کنار دوستان قدیمیشان در بنیاد سینمایی فارابی، سینمای امروز ایران را پایهگذاری کرد. هنرمندی که به تقدیر اعتقاد داشت و هرگز از مرگ نمیترسید.»
در بخش پایانی این مراسم خانواده زندهیاد منوچهر عسگری نسب هم با ذکر خاطراتی از این هنرمند یاد کردند.