جهانبخش نورایی،هوشنگ گلمکانی،فرهاد توحیدی، پویا مهرابی (پسرش)، عباس یاری،شاهین شجری کهن و… از جمله سخنران این برنامه بودند.در این برنامه از سوی همکاران مسعود مهرابی تاکید شد که راه او را ادامه می‌دهند و تاکید شان بر انتشار مجله فیلم است.

عباس یاری،همکار قدیمی مسعود مهرابی در ماهنامه فیلم،نیز گفت: «نه به عنوان یکی از سه ضلع مجله و از بنیان‌گذاران مجله فیلم بلکه به عنوان یکی از نزدیکترین دوستان مسعود مهرابی طی این ۳۸ سالی که گذشت مثل یک برادر مثل یک رفیق مثل یک شریک که یک جایگاه ویژه دارد در کنارش بودم و تلاش کردم مجله فیلم با همان پرستیژ و با همان فکری که مسعود داشت منتشر بشود. در روزگار عرصه خبر و خطر که هر واژه‌ای حکم نابودی مجله را داشت مسعود اجازه نداد مجله زمین بخورد و حواسش به تمام واژه‌های مجله بود. مسعود مهرابی کسی بود که می توانست در ۳۸سال گذشته در تمام عرصه‌های سیاسی و فرهنگی وارد شود ولی عشقش این بود که در اتاقش در مجله فیلم باشد و به کار فرهنگی‌ای که می‌کرد عشق می‌ورزید. من همیشه به مسعود می‌گفتم شراکت ما از مجله فیلم مهمتره در جایی که حتی برادرها و خواهرها طاقت همدیگر را ندارند ما در این مدت چهار دهه کنار هم بدون هیچ چالش عمیقی کار کردیم. مسعود مهرابی یک بدقولی کرد و من ازش گلایه دارم. همه دوستان و همسایه‌های ما وقتی ساعت ۹ شب صدای قفل کلید درمی‌آمد، می‌فهمیدند مسعود به خانه می‌رود. او همیشه آخرین نفری بود که از دفتر مجله خارج می‌شد و به خانه می‌رفت. مسعود تو بدقولی کردی و نباید زودتر از ما می‌رفتی. من جزو افتخارات زندگی‌ام می‌دانم همکاری کنار مسعود و هوشنگ را. در این ۳۸سال حضورم در مجله فیلم افتخار می‌کنم که کنار مسعود و هوشنگ بودم. ما به مسعود قول می‌دهیم که خانه ما مجله فیلم خواهد بود و نمی‌گذاریم چراغ مجله خاموش شود».

در ادامه این مراسم جهانبخش نورایی، منتقد قدیمی سینما و از همکاران و دوستان مسعود مهرابی، در سخنانی گفت: «مسعود مهرابی به خاطر بیماری چشمانش نگران بود و رنج زیادی را تحمل کرد. کمتر کسی هست که هنرهای او را در عرصه کاریکاتور از یاد برده باشد. به خصوص شخصیت کارمندی که گردن ندارد از کاریکاتورهای شاخص مسعود مهرابی بود که پیش از انقلاب کشیده بود.پرمایگی اثر هنری به شکلی باعث فرسایش او شد چراکه هر لحظه به ارتقای اثر هنری و افزایش کیفیت آثارش و کارهایش فکر می‌کرد. از روزی که ماهنامه فیلم تاسیس شد این تلاشی که برای پرمایگی مجله فیلم صورت می‌گرفت بیشتر از هر کسی مسعود مهرابی را درگیر خود کرده بود و او بسیار نگران فعالیت‌های ماهنامه فیلم و ارتقای کیفی آن بود. تمام نگرانی‌اش این بود مغلوب پول و بی‌مایگی نشود و تمام دغدغه‌اش این بود که این فضا از بین نرود. مسعود از بین نرفته و این مجله ادامه پیدا می‌کند و ما و خانواده عزیزش اجازه نمی‌دهیم مجله با رفتن مسعود به خاک برود. مسعود اسوه اخلاق بود در تمام مدت از او غیبت نشنیدم. از لحاظ فردی منتهی الگوی یک انسان وارسته بود».

در این مراسم، فرهاد توحیدی از دوستان و هم دانشکده‌ای‌های مهرابی با یادآوری خاطراتی از دوره ورود خود به دانشکده هنرهای درماتیک در سال ۱۳۵۵ عنوان کرد: «مسعود مهرابی پیش از آن‌که مسعود مهرابی سینمای ایران باشد، مسعود دانشکده هنرهای دراماتیک است. او جزو ورودی‌های سال ۵۵ است که بعد از گذر از هفت خوان رستم به این دانشکده راه یافتند و بعد از این همه سال هنوز دوستی و ارتباط آنان برقرار است».

این فیلم‌نامه نویس ادامه داد: «درخشان‌ترین تکه زندگی ما که تا به امروز ما را به هم وصل کرده، مهری است که مهر سال ۵۵ میان ما بسته شد و تا به امروز پایدار مانده است».

توحیدی با اشاره به روحیه پدرانه مهرابی در دوران دانشکده افزود: «هرچند هم‌سن و سال بودیم، ولی او از همان آغاز روحیه پدرانه و دستگیری از دیگر دانشجویان را داشت چراکه مسعود و هوشنگ (گلمکانی) پیش از ورود به دانشکده وارد فضای کار شده بودند و با همین روحیه مجله فیلم شکل گرفت».

هوشنگ گلمکانی، سردبیر ماهنامه سینمایی فیلم و از دوستان قدیمی مهرابی، هم در بخشی از این مراسم عنوان کرد:« در این سال‌ها مسعود مهرابی در مجله فیلم مین‌یابی می‌کرد مطالب را و مطالبی که تند بود را خنثی می‌کرد. من و مسعود علی‌رغم اختلاف نظرها  یک هدف مشترک داشتیم و آن مجله فیلم بود و من مطمئن هستم در آخرین لحظاتی که این دنیا را ترک می‌کرد هم به مجله فیلم فکر می‌کرد. من مطمئن هستم تداوم انتشار مجله فیلم که هدف جدی و مهمی است باید ادامه پیدا کند».

مسعود مهرابی در سن ۶۶ سالگی بر اثر سکته قلبی ۱۰ شهریور ماه از دنیا رفت.