هنروتجربه:«ترانزیت/ Transit » محصول ۲۰۱۸، آخرین اثر کریستین پتزولد فیلم‌ساز صاحب‌سبک آلمانی ا‌ست که بعد از آنکه حضور موفقی در جشنواره‌های مختلف داشت و مورد استقبال منتقدان قرار گرفت، در ماه مارس سال ۲۰۱۹ به اکران عمومی درآمد و هم اکنون در چهارمین هفته فیلم اروپایی هنروتجربه حضور دارد. «ترانزیت»، بنا بر گفته‌ خود پتزولد بعد از «باربارا» و «ققنوس» آخرین قسمت از سه‌گانه‌ای با محوریت عشق در سال‌های خفقان است. این کارگردان در ویدئویی که به صورت اختصاصی در اختیار هنروتجربه قرار داده است، از روند ساخت این فیلم می‌گوید و از سینمای ایران به عنوان سینمای موردعلاقه‌اش نام می‌برد.«ترانزیت» امروز (۱۹ ابان)ساعت ۱۸:۴۰ در سایت هاشور به نمایش درآمد و نمایش دوم آن پنجشنبه ۲۲ آبان ساعت ۱۸:۲۰ تا ۲۰ است.

این کارگردان در ابتدای صحبت‌هایش به اقتباس «ترانزیت» از کتابی به همین نام نوشته آنا زقرس اشاره دارد:« کتاب «ترانزیت» از خانم آنا زقرس کتاب مورد علاقه من و ‌دوست صمیمیم‌ام هارون فاروکی است که متاسفانه در سال ۲۰۱۴ از این دنیا رفت. قبل از فوت فاروکی، تصمیم داشتیم از کتاب ترانزیت فیلمی تهیه کنیم اما انگار بی‌دلیل نبود که همیشه کمی در این‌باره تردید داشتیم. آلفرد هیچکاک عقیده داشت که کتاب‌های بد برای فیلم‌سازی مناسب‌تر هستند. به‌خاطر این‌که سینما، زبان و ادبیات  مخصوص به خود را دارد. با این حال من و هارون فاروکی دست به کار شدیم و سراغ یک فیلم تاریخی کلاسیک رفتیم. پیش‌نویس را تهیه کردیم و کلی از دیالوگ‌ها را آماده کردیم. قبل از این، من فیلم «ققنوس» را ساخته بودم که آن هم یک فیلم تاریخی بود. به‌خاطر همین اصلا علاقه‌ای به ساختن یک فیلم تاریخی دیگر نداشتم. چراکه با حس تئاتری بازیگرها در لباس‌های تاریخی مشکل داشتم. به نظرم انرژی زیادی باید صرف حذف حس تئاتری بشود، این نکته حتی مربوط به تولیدات خودم هم می‌شود. هارون که فوت کرد پروژه را متوقف کردم چون بیش از حد این موضوع برایم دردناک بود. اوایل نمی‌خواستم روی این  فیلم به تنهایی کار کنم. پس از آن به مارسی سفر کردم و آنجا از موزه‌ای دیدن کردم که در گذشته یک قلعه (سازمان نظامی) بوده است که از دریای مدیترانه محافظت می‌کرده و جلوی ورودغیر قانونی افراد را به خاک اروپا می‌گرفته است. برای من جالب بود که این قلعه تبدیل به یک موزه شده بود و ناگهان با دید کامل رو به دریای مدیترانه فهمیدم که مرزهای بشر نامحدود است !».

او در ادامه توضیح داد:«هم‌زمان یادم آمد که کتاب ترانزیت از آنا زقرس درباره همین مکان نوشته شده است. کسانی که انگار که اطراف‌شان با دیوارهایی از ویزاهای رد شده و قوانین ضد بشریت احاطه شده است. در آن لحظه به من الهام شد که گذشته و حال در این فیلم باید در کنار هم  گذاشته شود. همان‌طور که در تمام شهرهای دنیا گذشته و مدرنیته در کنار هم‌ زندگی می‌کنند، در سینما هم باید همین طور باشد. همه فیلم‌های تاریخی سینما به نوعی به حال حاضر ربط دارند و بالعکس هر فیلم مدرنی به گذشته مرتبط است. به این ترتیب بود که انگیزه برای ساخت فیلم «ترانزیت» در من ایجاد شد و به تنهایی یک فیلم‌نامه جدید نوشتم. معنی کلمه «ترانزیت» که عبور یا گذر است، در کل فیلم در پیش زمینه قرار دادم. تمام فضاها و اتاق‌هایی که در آن‌ها فیلم‌برداری داشتیم، اتاق‌های عبوری بودند. حتی آن رستورانی که در فیلم می‌بینیم، یک اتاق عبوری است. پنجره‌های اتاق هتل هم طوری هستند که باد و نور در آن راحت جریان پیدا کند. همه نقش‌های فیلم تقریبا می‌شود گفت که تمرکزی رویشان نیست. باید بگویم که برای من جذابیت این فیلم در همین نکته است و این‌که دقیقا تمام چیزهایی که جایگاه ثابتی ندارند، قوی‌ترین حس‌ها را القا می‌کنند. برای همه بینندگان در تهران و در بقیه نقاط کشور بهترین آرزوها را دارم».

او سپس ضمن تشکر از بخش فرهنگی سفارت آلمان  و موسسه گوته تاکید کرد:« باعث افتخار من است که فیلمم در کشوری رو‌نمایی می‌شود که به سینمای آن بسیار علاقه‌مند هستم. سینمای ایران یکی از سینماهایی است که مرا بسیار تحت تاثیر قرار می‌دهد. تشکر از همه شما».