ماهنامه هنروتجربه-فریبا اشوئی: رضا جوانی مذهبی، در آستانه ازدواج، با یک چالش جدی مواجه می‌شود. مینو و سپیده نیز با واسطه به این چالش متصل‌اند. هر سه کاراکتر، نمونه‌های آشکاری از الگوهای تعریف‌شده اجتماعی و جامعه‌شناختی‌اند که کارگردان آن را در نسل جوان امروز تعقیب می‌کند.
قاب اول (تهیه پارچه) درباره ظاهرِ سنت سخن می‌گوید و قاب دوم (در جست‌وجوی خیاط) جریان مدرنیته را در تقابل با سنت تعقیب می‌کند. رضا راه گم‌کرده و ناخواسته درگیر مسائل ساده‌ای می‌شود که ایمانش را متزلزل کرده است. مدیریت این بحران برایش آسان نیست، چون سنت به شیوه‌ای که او آموخته، همیشه جوابگو نیست. اما مدرنیته قطب دیگر این روایت است. مینو در دل این مدرنیته رشد یافته است. مستقل زندگی می‌کند. خانه و ماشین دارد و برای زندگی خود، شخصا تصمیم می‌گیرد. شریک زندگی‌اش را خودش انتخاب کرده و برای رسیدن به او تلاشی عبث می‌کند. شکل اجرایی مدرنیته، فرد را خودمختار می‌داند و به شیوه دکارتی، به واقع فرد ارباب و مالک طبیعت، زندگی و سرنوشت خود است.
فاصله میان این دو (سنت و مدرنیته)، همان گُذار است. گذار به مفهوم عبور از سنت به مدرنیته. سپیده از دل همین گُذار می‌آید. او مدام بین سنت و مدرنیته دست‌وپا می‌زند.
در گذار از سنت به مدرنیته، گسست معرفتی رخ می‌دهد. سپیده تجلی همین گسست است. او به دنبال بازنگری مفاهیم و به‌ویژه خودش در میانه تناقضات است تا بتواند جایگاهی تثبیت‌شده برای خود فراهم سازد (طراحی لباس).
انتخاب شغل سپیده نیز بی‌شباهت به تحولات درونی او نیست. او برای دوام در برزخ تناقضات، لباس و ظاهر تازه‌ای را جست‌وجو و طراحی می‌کند. لباسی که ورود او به دنیای جدید مدرنیته را ممکن می‌سازد.
اپیزود چهارم فیلم‌نامه (دوخت و دوز) اپیزود اصلاحی است. مشکلات تعدیل و کاراکترها از قالب تک‌بُعدی خارج می‌شوند. اما الگوهای ذهنی تغییر نمی‌کنند. رضا چالش مجسمه زنِ را با کاور کیسه زباله از سر گذرانده و مینو هم برای بالانس تناقضاتش از مزار مادر و چت با برادر وام می‌گیرد.
اپیزود پایانی (پرو) کاراکترها را بعد از چالش و بحران ترسیم می‌کند. روتوش و اتود آخر کاراکترها در این اپیزود اتفاق می‌افتد. رضا متوجه تناقضات می‌شود، مینو از خودکشی انصراف می‌دهد و سپیده شکسته و بار دیگر بلند می‌شود.
«پرو» در محتوا غنی است، اما در ساختار قابل دفاع نیست. روایت تا انتها روح نمی‌گیرد و دکوپاژ در ضعیف‌ترین شکل ممکن اجرا می‌شود (بازی‌های ضعیف و نمایشی، فیلم‌برداری و صدابرداری آماتور). هر چقدر پیام فیلم چالش‌برانگیز است، متاسفانه مابه‌ازای آن، ابزار انتقال و تاثیر‌گذاری آن (ساختار) ناکارآمد است.
