هنروتجربه-فاطمه رستمی: ارسلان امیری کارگردان فیلم سینمایی «زالاوا» که در بخش سودای سیمرغ سی‌ونهمین جشنواره ملی فیلم فجر حضور دارد، معتقد است باید فیلم‌های بومی زیادی ساخته شوند تا ویژگی‌های منطقه ای معرفی و شناخته و در نهایت تبدیل به یک سبک شود.
ارسلان امیری در ابتدای صحبت هایش درمورد سی‌ونهمین جشنواره ملی فیلم فجر در شرایط کرونا و تفاوت‌هایی که لزوم رعایت پروتکل‌های بهداشتی موجب آن شده است،به سایت هنروتجربه گفت: «امسال جشنواره فیلم فجر از جهات گوناگون تغییراتی داشته؛ شیوه اکران و نوع ارتباط مردم با فیلم‌ها، حذف هیات انتخاب آثار از جشنواره امسال از جمله تفاوت‌های آن است و جز این موارد من تفاوت دیگری احساس نمی‌کنم. فکر می‌کنم برگزاری جشنواره در شرایط دیگر نتیجه اش همین بود و فقط شکلش اجرایی اش فرق کرده است. اینکه امسال ارتباط مردم با فیلم‌ها و حس و حال جشنواره چطور خواهد بود منوط به زمان برگزاری است . احتمالا به شور و حال سابق را نخواهد داشت و هیجان جشنواره بیشتر در فضای مجازی احساس خواهد شد تا در ارتباط تنگاتنگ و فیزیکی با مردم. برای من به عنوان کسی که با اولین فیلم بلندش در جشنواره فیلم فجر حضور دارد، چالش همین است که چطور از مردم بازخورد و حس‌شان را دریافت کنم و ببینم چه نظری نسبت به «زالاوا» داشته اند».
او در ادامه در پاسخ به این سوال که جشنواره فجر امسال چقدر می‌تواند در معرفی درست فیلم اولی‌ها و فیلمسازان موثر عمل کند، توضیح داد: «به طور کلی جشنواره ها محل حضور و شکوفایی استعدادها هستند یعنی هر جشنواره ای اگر بخشی به عنوان فیلم اولی‌ها داشته باشد، کارگردانان می‌توانند در یک تجربه حرفه ای فیلمشان را عرضه کنند و تماشاگران متخصص و حرفه ای فیلم را ببینند و مخاطبان عام هم به این آثار دسترسی پیدا کنند. کارگردانان می‌توانند در جشنواره ها بازخوردهای مستقیم دریافت کنند و در راه فیلمسازی تثبیت شوند و یا تغییر مسیر بدهند. این نکات خیلی مهم است. امسال این بخش تغییر چندانی نکرد و این اتفاقات می‌تواند محقق شود. فیلم اولی‌ها سالهای قبل هم در زیر عنوان دیگری در جشنواره حاضر می‌شدند و چند فیلم هم برای بخش سودای سیمرغ انتخاب می‌شد. امسال هم همان اتفاق افتاده فقط شکلش کمی تغییر کرده است، اما به نظرم در معرفی یا نمایش فیلم‌های اول سینماگران در جشنواره فیلم فجر تغییری رخ نداده و فقط شکل ظاهری آن متفاوت شده است . فیلم‌هایی در سودای سیمرغ رقابت می‌کنند و زحمات خودشان و همکارانشان هم دیده می‌شود».
«زالاوا» یک فیلم رئالیستی یا اجتماعی درباره کردستان یا کردها نیست بله فیلمی نمادین است و می‌توانست در هرجایی اتفاق بیفتد، اما زبان کردی را دوست دارم و فکر می‌کنم در سینمای ایران باید به زبان‌های مختلفی که اقوام ما با آن سخن می‌گویند فیلم ساخته شود
در جشنواره فیلم فجر سال گذشته بخش اعظمی از دیالوگ‌های فیلم «آتابای» به کارگردانی نیکی کریمی به زبان آذری بود، و سالهای قبل‌تر تمام «او/ خانه» علی اصغریوسفی نژاد. امسال هم فیلم «زالاوا» به کارگردانی ارسلان امیری با زبان کردی در این جشنواره حضور دارد. امیری درمورد این وجه از فیلم خود و ساخت فیلم‌هایی با زبان بومی مناطق مختلف، اظهار کرد: «من به ساخت فیلم در مناطق مختلف و نمایش قومیت‌های گوناگون علاقه دارم. تا به حال مهم‌ترین تجارب حرفه ای من در عرصه فیلمسازی با آیدا پناهنده بوده که سه فیلم در شمال ایران ساختیم و با اقوام مختلف طالش، گیلک، مازندرانی و… آشنایی پیدا کردیم. بنابراین چنین تجربه ای برای ما واقعا جذابیت دارد. قبلا حتی در بلوچستان هم فیلم ساختیم و به طور کلی سینمای اقوام مختلف را دوست دارم. برای اولین فیلم سینمایی بلند خودم به این دلیل که کرد هستم دوست داشتم در منطقه کردستان فیلمی بسازم. البته باید یادآوری کنم که فیلم «زالاوا» یک فیلم رئالیستی یا اجتماعی درباره کردستان یا کردها نیست بله فیلم نمادین است و می‌توانست در هرجایی اتفاق بیفتد، اما زبان کردی را دوست دارم و فکر می‌کنم در سینمای ایران باید به زبان‌های مختلفی که اقوام ما با آن زبان سخن می‌گویند فیلم ساخته شود. من به انتقال اتمسفر و حس و حال مناطق مختلف کشور در فیلم‌ها عقیده دارم و فکر می‌کنم هر قوم و منطقه ای ویژگی‌های مضمونی و سبکی خاص خودش را دارد. به عنوان مثال در کرمان یا یزد فیلمساز دغدغه های زیستی و فرهنگی آنجا را نشان می دهد و بالطبع این مسائل در فیلمسازان آن منطقه و آثارشان نمود می‌یابد».
او ادامه داد: «باید فیلم‌های بومی زیادی ساخته شود تا ویژگی‌های منطقه ای معرفی و شناخته و در نهایت تبدیل به یک سبک شود ».
در پایان ارسلان امیری درمورد چالش‌های مربوط به پیدا کردن تهیه کننده برای اولین فیلم سینمایی اش بیان کرد: «این روزها فیلمسازان بیش از اینکه برای پیدا کردن تهیه کننده برای فیلم اولشان چالش داشته باشند، اکثرا برای یافتن سرمایه گذار به چالش می افتند. بنابراین این روزها چالش اصلی یافتن تهیه کننده نیست چراکه وقتی ایده ای خوب باشد و سرمایه گذار هم پیدا شود، تهیه کننده‌ها حاضر به همکاری هستند. فیلم من ویژگی داشت که تهیه کننده باید برای ورود به این کار ریسک می‌کرد و حدود یک سال و نیم وقتش را در اختیار می گذاشت. به خاطر این خطرپذیری و چالش برانگیزی خیلی‌ها تمایلی نداشتند که این کار را تهیه کنند. «زالاوا» فیلمی بین ژانری است و موضوع متفاوتی دارد و در سینمای ایران چنین آثاری کم داریم که هم بین ژانری باشند هم بومی و اگر چنین فیلم‌هایی هم بوده موفقیت تجاری به دست نیاورده و طبیعتا تهیه کننده ها می‌ترسند پشت چنین فیلمی بیایند. من شانس داشتم که تهیه کننده فیلمنامه ام را دوست داشت و دو سال هم با ما همراهی کرد».
