هنروتجربه: اسماعیل میهن‌دوست، کارگردان و تهیه‌کننده می‌گوید وقتی فیلمسازان از موقعیت برابر در عرصه تولید و نمایش برخوردار نباشند و بی عدالتی در هر دو حوزه حاکم باشد، آنچه که لطمه خواهد دید فرهنگ و سینمای فرهنگی است.
اسماعیل میهن‌دوست فیلم‌ساز درباره وضعیت اکران آنلاین فیلم‌ها به هنرآنلاین گفت: «اکران آنلاین به دلیل این که پدیده جدیدی در سینمای ایران است، نیازمند فرهنگ سازی است. در سینمای جهان این امر جا افتاده است. هم به دلیل رعایت حق کپی رایت از قاچاق غیرقانونی آن جلوگیری می‌شود و هم عمده مخاطبین با این امکان جدید آشنا شده و اقشار مختلف از منظر آشنایی با سیستم نمایش آنلاین و کارکردن با ابزارهای تکنولوژیک خود را وفق داده‌اند، اما سینمای ایران هنوز این اتفاق را پشت سر نگذاشته است و مخاطبان خیلی با این امر آشنا نبوده و نیازمند آموزش هستند. به عبارتی در یک کلام باید برای نمایش آنلاین مخاطب سازی صورت بگیرد».
او همچنین توضیح داد: «در پدیده جدید پلتفرم مقوله جذب اشتراک حرف اول را می‌زند. موقعیتی که فیلمسازان براساس آن تصمیم می‌گیرند به کدام یک از آنها آثارشان را ارائه دهند. مخاطب سازی از توان اقتصادی صاحبان فیلم‌ها و پخش‌کنندگان بخش خصوصی و حتی پلتفرم‌های جدیدی که فاقد امکانات وسیع تبلیغاتی هستند، خارج است. در واقع یک عزم عمومی را می‌طلبد، هم از جهت ایجاد بسترهای مناسب برای نمایش آنلاین، مبارزه با پدیده انحصار و معرفی و فرهنگ سازی به عامه مخاطبان بالقوه سینمای ایران و تبدیل آنها به مخاطب بالفعل».
کارگردان «برخورد خیلی نزدیک» اضافه کرد: «بخشی از این اتفاق به وظایف دولت بر می‌گردد و بخشی نیز به عامه سینماگران و حتی بازیگرانی که از موقعیت ویژه نزد مخاطب برخوردار هستند. می‌توان در این زمینه فرهنگ‌سازی کرد تا مخاطبان بیاموزند که آثار را در این فضا به شکل قانونی ببینند و عرصه‌های جدید ترویج شود. در غیر اینصورت بدون این عزم عمومی پدیده انحصار باعث می‌شود معدود پلتفرمی امکان جذب مشترکین داشته باشد و سلیقه صاحبان پلتفرم‌ها تعیین‌کننده نوع فیلم‌های تولید شده در آینده خواهد شد. الان شاهد هستیم که پلتفرم‌ها نسبت به سلیقه خود سفارش تولید ساخت سریال داده و یا در این زمینه سرمایه‌گذاری می‌کنند و بعید نیست در آینده نه چندان دور برای فیلم‌های سینمایی نیز این اتفاق بیفتد».
او ادامه داد: « اگر دولت دلش برای سینمای ایران می‌سوزد، باید تعادلی بین دخالت خودش در عرصه تولید و نمایش ایجاد کند و از این افراط و تفریط پرهیز کند. یعنی نه باز گذاشتن کامل دست صاحبان سرمایه در مرحله نمایش و نه کنترل افراطی در مرحله تولید؛ باید به یک نقطه معقول و متعادلی رسید که هم امکان تولید آثار پرمحتوا و جذاب فراهم شود و هم امکان عرضه انواع فیلم چه فرهنگی و چه سرگرم کننده! در غیر اینصورت وقتی فیلمسازان از موقعیت برابر در عرصه تولید و نمایش برخوردار نباشند و بی عدالتی در هر دو حوزه حاکم باشد، آنچه که لطمه خواهد دید فرهنگ و سینمای فرهنگی است؛ این سینمای فرهنگی و مستقل است که هم دغدغه فرهنگ دارد و هم دغدغه چرخه اقتصادی فیلم‌ها را. این سینمای فرهنگی است که هم دغدغه ارتقای سطح سلیقه مخاطب دارد و هم دغدغه بالابردن سطح زیبا شناختی فیلم‌ها و فرم‌های بدیع روایی. وگرنه سینمای غیر فرهنگی که فقط دنبال کسب سود به هر طریق ممکن است نمی‌تواند در بازارها و محافل فرهنگی جهانی هم پا با سینمای جهان با فیلم خارجی رقابت کند و پیش برود .»
