هنروتجربه-سعیدحضرتی:مرجان خسروی بالِدی مشغول ساخت مستندی در استان چهارمحال و بختیاری است و به سینمای بومی علاقه دارد.او در این‌باره می‌گوید: «مردم آن مناطق به دلیل هم‌جواری با طبیعت یاد گرفته‌اند بدون آسیب رساندن به آن زندگی سالمی داشته باشند».
مرجان خسروی که سابقه ساخت آثاری چون «بهای خون»، «برف می‌نامد» و «مادر برفی» را در کارنامه خود دارد، فیلم کوتاه جدید خود «وادیار» را در ارتفاعات کوهرنگ استان چهار محال و بختیاری در آب و هوای سرد و برفی در طول یک هفته فیلم‌برداری کرد . در خلاصه داستان این فیلم آمده است: «یک حیوان وحشی به مادر باردار ساسان حمله می‌کند و اهالی روستا معتقدند که اگر یک حیوان وحشی به یک زن باردار حمله کند، تمام ساکنان آن روستا به ویروس هاری آلوده می‌شوند و تنها راه نجات همه کشتن آن حیوان است».
این فیلم‌ساز جوان با اشاره به سختی‌های ساخت این فیلم، عنوان کرد: «ساخت فیلم «وادیار» برای من بسیار سخت و ارزشمند بود. کار با بازیگر کودک، کار کردن با حیوان وحشی، شرایط آب و هوایی نامناسب و.. در زمینه کارگردانی ثمرات مثبت زیادی داشته است و فارغ از جایزه گرفتن یا نگرفتن، تجربیات خوبی برای ادامه در مسیر هنری برای من داشته است».
فیلم کوتاه به خودی خود مخاطب خاص دارد و تماشاگران آن، با مخاطبان عام سینما متفاوت هستند و باید برای این مخاطبان که مشتاق دیدن فیلم‌های کوتاه هستند امکانی را فراهم کرد که خوشبختانه با وجود هنروتجربه به این نیاز جدی پاسخ داده می‌شود
خسروی در پاسخ به این سؤال که تا چه اندازه به فیلم کوتاه برای ورود به سینمای بلند فکر می‌کند، توضیح داد: «فیلم کوتاه بخش مستقل و کاملی از سینما است . اشتباه است اگر فیلم کوتاه را به عنوان دریچه‌ای برای ورود به سینمای بلند و داستانی دید. کارگردانانی هستند که از ابتدا تا انتها در زمینه فیلم کوتاه، فعالیت هنری خود را دنبال می‌کنند. من البته تصمیم دارم در آینده وارد سینمای بلند شوم و فیلم کوتاه از این جهت می‌تواند سکوی پرتاب به سینمای بلند باشد که بستری است برای تجربه‌ورزی. غیرممکن بود که من جز در دو فیلم کوتاه «مادر برفی» و «وادیار» بتوانم تجربیاتی را که امروز دارم به دست بیاورم. فیلم کوتاه فضای بهتر و مناسب‌تری برای تجربه کردن است. البته با قاطعیت نمی‌توان گفت کسی که فیلم کوتاه خوبی می‌سازد، می‌تواند فیلم بلند خوبی هم بسازد و بالعکس».
کارگردان « بهای خون» با اشاره به این‌که کاش قانونی وجود می‌داشت که در تمام سینماها، اکران فیلم کوتاه هرچند به صورت محدود انجام می‌شد، گفت: «یکی از بهترین اتفاق‌های سال‌های اخیر در سینمای ایران؛ اکران فیلم‌های کوتاه در بسته فیلم‌های مختلف در هنروتجربه است. اکران فیلم کوتاه برای سینمای ایران درست و لازم و حیاتی است. صداو سیما خیلی مایل به پخش فیلم‌های کوتاه نیست و در صورت حذف اکران‌های هنروتجربه، جایی برای نمایش این آثار وجود ندارد. فیلم کوتاه به خودی خود مخاطب خاص دارد و تماشاگران آن، با مخاطبان عام سینما متفاوت هستند و باید برای این مخاطبان که مشتاق دیدن فیلم‌های کوتاه هستند امکانی را فراهم کرد که خوشبختانه با وجود هنروتجربه به این نیاز جدی پاسخ داده می‌شود. از طرف دیگر برای کارگردانان هم ارتباط با مخاطب و بازخوردها و نقد و نوشته درباره فیلم بسیار مهم است و این پل ارتباطی با هنروتجربه امکان‌پذیر شده است».
او افزود: «باید اذعان داشت که اکران و سینماهای نمایش دهنده هنروتجربه بسیار محدود است و لازم است برای گسترش و بالابردن فرهنگ و هنر، این گروه مورد حمایت بیشتر و موثرتری قرار بگیرد. فیلم کوتاه قطعا می‌تواند مخاطبان بیشتری را هم جذب کند».
مرجان خسروی در بخش دیگری از صحبت‌های خود درباره سینمای بومی و ساخت فیلم مستند جدید خود بیان کرد: «در حال حاضر سر ضبط مستندی در یکی از دور افتاده‌ترین نقاط ایران سمت عشایر استان چهارمحال و بختیاری هستم. همیشه پرداختن به سینمای بومی جزو دغدغه‌های من بوده و تاکنون هشت فیلم مستند و داستانی در این زمینه ساخته‌ام. در بین این فیلم‌ها تنها یکی از آن‌ها در شهر فیلم‌برداری شده و آن‌هم به خاطر شرایط آن مستند بوده و مابقی در جغرافیای بومی و خارج از شهر است. به تصویر کشیدن زندگی مردم آن مناطق را دوست دارم. همانطور که در فیلم «وادیار» هم پرداختن به کودکان آن منطقه و محیط زیست برای من اهمیت داشته است».
در حال حاضر سر ضبط مستندی در یکی از دور افتاده‌ترین نقاط ایران سمت عشایر استان چهارمحال و بختیاری هستم. همیشه پرداختن به سینمای بومی جزو دغدغه‌های من بوده و تاکنون هشت فیلم مستند و داستانی در این زمینه ساخته‌ام
خسروی با اشاره به این‌که همیشه پرداختن به مسائل مردم منطقه محروم برایم دغدغه بوده، افزود: «مردم آن مناطق به دلیل هم‌جواری با طبیعت یاد گرفته‌اند بدون آسیب رساندن به آن زندگی سالمی داشته باشند. خواسته یا ناخواسته این شیوه زندگی برای ما که کار سینما انجام می‌دهیم خیلی جذاب است و بار تصویری بالایی دارد. وقتی به سراغ این سوژه‌ها می‌رویم به خاطر تصاویر و جغرافیای زیبای آن محیط می‌توانیم با تعریف کردن داستانِ جذاب، با مخاطبان ایرانی و خارجی ارتباط خوبی برقرار کنیم. بازخوردهای بین‌المللی فیلم قبلی من نشان داد که خارج از ایران هم بردن دوربین در میان اقوام ایرانی طرفدارانی دارد».
این کارگردان جوان در انتها گفت: «در حال حاضر دغدغه پرداختن به مردمی را دارم که محرومند و صدایشان به جایی نمی‌رسد و قطعا اگر ما صدای آن‌ها را به گوش مخاطبان برسانیم، مهم و تاثیرگذار است. تاکید اصلی من بر کودکان محروم استان چهارمحال و بختیاری است. کودکانی که یاد می‌گیرند تلاش کنند، جسور باشند و به دلیل شرایط اقلیمی همواره برای زندگی کردن تلاش کنند و بجنگند. قطعا اغلب این بچه‌ها افراد بزرگ و تاثیرگذاری می‌شوند چون از همان کودکی به سخت زندگی کردن عادت می‌کنند. اما برخی از آن‌ها به‌خاطر فقر فرهنگی و کمبود امکانات نمی‌توانند انسان‌های موفقی شوند چون همیشه درگیر برطرف کردن نیازهای روزانه خود هستند. تمام تلاش ما این است که با ساختن فیلم مستند، این افرادی را که قرار است یک روزی انسان بزرگ‌تری شوند را به سمت تحصیل هدایت کنیم. فکر می‌کنم رسالت اصلی یک مستندساز بعد از ساخت فیلم، خدمت به مردمی است که درباره آن‌ها مستند می‌سازد».
