
نوشین معراجی: درونمایه «پسر» روانشناختی است/ در سکانس آخر فیلم به پهنای صورت اشک میریختم
هنروتجربه: نوشین معراجی میگوید درونمایه «پسر» روانشناختی است و او در کل به مساله روان در کاراکترهای یک فیلم و فیلمنامه بسیار اهمیت میدهد و همیشه دغدغهاش بوده است.
به گزارش سایت هنروتجربه، نوشین معراجی نویسنده و کارگردان «پسر» در برنامه سینما آیفیلم که ۱۰ شهریورماه با بررسی این فیلم سینمایی روی آنتن شبکه آیفیلم رفت، درباره ایده ساخت «پسر» بیان کرد: بعد از آنکه فیلم کوتاه «برادر» را ساختم، تصمیم گرفتم فیلمنامه را بسط و گسترش دهم چراکه مساله روانشناسی شخصیت فیلم به قدری گسترده بود که در یک حجم کوتاه نمیگنجید و همان فیلم کوتاه ۳۰ دقیقه طول کشید.
وی با اشاره به اینکه درونمایه «پسر» روانشناختی است، مطرح کرد: من در کل به مساله روان در کاراکترهای یک فیلم و فیلمنامه بسیار اهمیت میدهم یعنی اینکه افراد با یکدیگر چگونه صحبت میکنند و یا چگونه با هم حرف نمیزنند؟ این موارد جزو مسایلی است که همیشه دغدغه من بوده است که باعث شد فیلمنامه «پسر» شکل بگیرد.
کارگردان «پسر» درباره حضور سهیل قنادان در این فیلم گفت: ما از سهیل قنادان در «پسر» استفاده کردیم و بسیار پیشرفت و موفقیت بزرگی را بدست آوردیم چراکه سهیل قنادان یکی از مطرحترین جایزههای جهانی را که جایزه جشنواره فیلم مسکو بود، بدست آورد.
معراجی با اشاره به اینکه میدانست «پسر» فیلم موفقی خواهد شد، تصریح کرد: تصور میکردم ممکن است اتفاقات خوبی برای فیلم رخ بدهد اما حقیقتا این حجم از موفقیت را که یکی از آنها دریافت ۲ جایزه از جشنواره فیلم مسکو بود، پیشبینی نکرده بودم اما میدانستم «پسر»، فیلم موفقی خواهد بود و به خودم اعتماد داشتم چراکه هر آنچه را که نوشتم بودم، تصور کرده بودم.
وی با بیان اینکه وقتی فیلم را روی پرده دیده، بسیار هیجان زده شده است، مطرح کرد: جالب است بدانید از یک جایی به بعد به ویژه در سکانس آخر «پسر» به پهنای صورت اشک میریختم.
معراجی در ادامه با بیان اینکه «پسر» فیلم متفاوتی است، اظهار کرد: این فیلم یک درام مینیمال و متفاوت از درامهایی است که در سینمای ایران ساخته میشود از این دست فیلمها در ایران کم داریم و تعداد فیلمهایی که به این شکل ساخته میشود، محدود است.
وی در پایان خاطرنشان کرد: نمیخواهم بگویم بعد از دیدن «پسر» چیزی دستگیر آدمها میشود اما حداقل شاید مخاطبان یک ساعت بیشتر از فیلمهای گیشهای به فیلم من، به فرید فیلم «پسر» و به دغدغه تنهایی همه کاراکترهای این فیلم فکر کنند.