هنروتجربه: حمیدرضا کاظمی‌پور عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران «شب طلایی» را فیلمی شبه آپارتمانی دانست که موتورش دیر روشن می‌شود.
حمیدرضا کاظمی‌پور منتقد انجمن نویسندگان و منتقدان سینما طی یادداشتی به فیلم سینمایی «شب طلایی» به کارگردانی یوسف حاتمی‌کیا که در بخش سودای سیمرغ چهلمین جشنواره فیلم فجر حضور دارد، پرداخت.
متن یادداشت وی که در صبا منتشر شده به شرح زیر است:
«فیلم سینمایی «شب طلایی» را در دسته فیلم‌های شبه آپارتمانی می‌توان بررسی کرد که آن هم موتورش دیر روشن می‌شود.
فیلم در یک سوم ابتدایی به شدت زبانش الکن است و بی‌دلیل لقمه را دور سر خود تاب می‌دهد نه تعلیق‌اش از آب در می‌آید و نه کششی در مخاطب ایجاد می‌کند، فقط پر است از بگو مگوهای دو نفره و در گوشی که همگی به دنبال «چیز» می‌گردند و این «چیز» دقیقا قرار است خلاقانه‌ترین ابتکار عمل نویسنده و کارگردان در سکانس‌های آغازین فیلم باشد و اگر همان آغاز هویت «چیز» مشخص شود قطعا لطمه‌ای سهمگین بر پیکره تعلیق در ادبیات نمایشی وارد می‌شود چراکه همه ماجرای فیلم بر محور «چیز» است که شکل می‌گیرد و اگر «چیز» در همان آغاز فیلم لو برود فیلمنامه دیگر کشش ندارد.
قصه ظاهرا یک لایه رویین دارد که گم شدن دو شمش طلا در خانه مادر، اهالی خانه را با یکدیگر درگیر می‌کند و وقایع داستان را شکل می‌دهد و یک لایه زیرمتن که مفهوم خانه به عنوان کانون اصلی ارتباط اخلاقی و انسانی آدمها را دنبال می‌کند.
«شب طلایی» اما حرکت‌اش از نیمه دوم فیلم آغاز می‌شود و در نیمه اول فیلمنامه کاملا ایستا و منفعل عمل می‌کند.
فیلم پر است از کاراکترهایی که قصه هیچ کدام‌شان نه شکل می‌گیرد و نه به سرانجام می‌رسد انگار قرار بر این است که صرفا یک میزانسن شلوغ در فضایی محدود را چیدمان کنند و مدام از طبقه بالای ساختمان به طبقه پایین بروند و از پایین ساختمان به بالا بروند و موقعیت خود را عوض کنند.
تنها کاراکتری که در «شب طلایی» کمی جدی‌تر به آن پرداخته شده است کاراکتر مادر با بازی مریم سعادت است که در لحظاتی برای مخاطب ملموس می‌شود.
اگرچه یوسف حاتمی کیا تلاش کرده است تا با نیم نگاهی نمادین به خانه به عنوان اصلی‌ترین نشانه و سمبل پیوند بین اعضای آن فیلم را تا اندازه‌ای از سطح نجات دهد و گم شدن شمش طلا را هم دستمایه‌ای برای برون‌ریزی بی‌اخلاقی‌های امروز جامعه قرار دهد اما تلاشش چندان موفق به بار ننشسته است و فیلم تنها در تک لحظات و موقعیت‌هایی جان می‌گیرد و دوباره به حال خود رها می‌شود.
در مجموع باید گفت «شب طلایی» شاید شروعی طلایی برای یک فیلمساز جوان و فیلم اولی آن هم از جنس حاتمی‌کیای آن نباشد اما آغازی است که می‌تواند امیدبخش باشد.»
