هوتن زنگنه‌پور از ابتدای جوانی به نوشتن داستان و شعر کلاسیک می‌پرداخت آغاز فعالیت حرفه‌ای هنری خود را از سال ۱۳۷۲ با نگارش فیلم‌نامه قصه مرگ کاوه آغاز کرد. او تاکنون مولف چندین  فیلم‌نامه، نمایشنامه و ادبیات داستانی است که چاپ شده یا زیر چاپ هستند. همکاری با مؤسسه رخداد تازه و فرهنگسرای قلمستان اصفهان در زمینه سخنرانی و تدریس تحلیل فیلم، همکاری با نشریات به ویژه فصل‌نامه سینما و ادبیات در زمینه مقاله‌نویسی در ارتباط با سینمای مؤلف، تدریس خصوصی و عمومی فیلم‌نامه‌نویسی، نمایشنامه‌نویسی، فلسفه هنر، نقد و تحلیل فیلم و مبانی دراماتیزاسیون، مقاله‌نویسی در زمینه هنرهای تجسمی (عکس و نقاشی) از دیگر فعالیت‌های او در حوزه فرهنگ و هنر است. در حوزه سینما، هوتن زنگنه‌پور دو فیلم نیمه بلند را با نام‌های «مکتوب» و «سوسری‌های طبقه هفتم» جلوی دوربین برده و «ذوب شدن پادشاه» اولین تجربه سینمایی او محسوب می‌شود.

چه عاملی باعث می‌شود که باور نکنیم یک مصنوع هنری، اعم از هنر دراماتیک یا موسیقی، دارای عناصری نیست که عینیت دارند و زندگی می‌کنند؟ مرز تعهد ما -به عنوان خالق آثار- نسبت به آنچه می‌پرورانیم و صنع می‌کنیم تا کجاست؟ آیا نیروی الهام در این فرایند وجود دارد؛ و اگر وجود دارد چگونه بازیافتنی است؟ می‌پندارم که یک نت موسیقی، چون یک ضربه‌ قلم‌موی نقاش و مانند یک شخصیت داستانی چیزی را از ما طلب می‌کنند؛ چیزی فراتر از هویتی که به آن‌ها بخشیده‌ایم، چیزی عمیق‌تر از هستی که به آن‌ها ودیعه داده‌ایم. آن چیز چه می‌تواند باشد، مگر مسئولیت؟ بدون این متاع، هنر بر مرز پوچی بال می‌گسترد، بالی چشم‌نواز از رنگ و نقش اما در یک کلام، فقط نقشی بر پرده. ذوب شدن پادشاه آن سوی الوان بی‌معناست، آن سوی رنگ، در جهانی خیره، مأیوس و نگران از بازی قدرت‌های ذهنی.