سیداحسان عمادی فارغ‌التحصیل مهندسی مکانیک از دانشگاه شریف است. او در کارنامه‌اش کارگردانی مستندهای «محاکمه» (۱۳۹۴)،«رزم‌آرا؛ یک دوسیۀ مسکوت» ((۱۳۹۶) و «اشغال» (۱۳۹۶) را در کارنامه‌اش دارد. او تاکنون برای مستند «محاکمه» تندیس خانه‌ سینما (همراه با حسام اسلامی) را برای بهترین پژوهش مستند نیمه‌بلند و جایزه‌ انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی برای بهترین مستند نیمه‌بلند دریافت کرد.

یک معلم تاریخ داشتیم، جلسه‌ اول بعد از سلام‌علیک، درِ گوش یکی از بچه‌ها جمله‌ای گفت؛ قرار شد او جمله را  به بغل‌دستی‌اش بگوید و همین‌طور دهن‌به‌دهن برسد آخر کلاس. آخرش وقتی نفر آخر جمله‌ای را که شنیده بود با صدای بلند گفت، اولی گفت اصلاً آن جمله‎ای نبود که از معلم شنیده. بعد معلم‌مان گفت کل تاریخ را همین‌جوری نوشتن.

نمی‌دانم این خاطره‌ توییتری حقیقت دارد یا نه، اما آنچه در پروسه‌ تحقیق فیلم برایم اتفاق افتاد، گویی کارگاه عملی اثبات آن حرف آخر بود. این‌که هر چقدر به تاریخ نزدیک‌تر شوی و روی عکس‌ها و حرف‌ها و سندها و آدم‌هایش بیشتر «زوم‌این» کنی، دیگر هیچ‌چیز آن وضوح و قطعیتِ از دورش را نخواهد داشت و بعد این‌که قضاوت اخلاقی چقدر به «غیرممکن» پهلو می‌زند و «خائن و خادم» و «ظالم و مظلوم» و «قهرمان ملی و وطن‌فروش» و این قبیل تعابیر تأثیرگذار، همگی صفت‌هایی به نظر می‌رسند که انگار بعدها، صرفاً برای روایت ساده‌ و سرراست‌ داستان ساخته شده‌اند تا مخاطب موقع شنیدن‌ قصه‌ تاریخ، خیلی دچار زحمت نشود.

تحقیق فیلم تنها با دانستن یکی دو فکت ساده و ظاهراً بدیهی، چیزهای معروفی مثل کلیدواژه‌ «لولهِنگ» یا این‌که «علت قتل رزم‌آرا، مقاومتش در مقابل پیشنهاد ملی شدن صنعت نفت بود»، آغاز شد تا پاسخی محکم (و شاید تازه) برای این پرسشِ ظاهراً مهم تاریخی بیابد: «چه کسی رزم‌آرا را کشت؟». پرسشی که با پیش رفتن تحقیقات، لحظه‌به‌لحظه بیشتر رنگ باخت و بی اهمیت و حتی بی‌معنا شد و جای خودش را به سؤال‌های مهم‌تر و پرسیده‌نشده‌ای داد، که «مرد خود مرده بود، بیش از آن‌که رسن به گلویش افکنند و خَبه کنند…