شهریور سال ۱۳۹۳ پس از گذران یک دوره بد روحی تصمیم به ساخت سومین فیلم کوتاهم گرفتم ، نه برای عرضه جشنواره‌ای یا چیزهای از این دست بلکه ساخت این فیلم بیشتر یک تراپی بود. یک درمان برای بی‌شمار سرخوردگی‌های آن روزهایم که تا به امروز هم بخشی از آن ادامه دارد. فیلم با یک گروه همدل و نازنین از حرفه‌ای‌ترین اهالی سینمای ایران ظرف چهار شب با پول شخصی جلوی دوربین رفت و ماحصل آن حضور در بیش از بیست جشنواره داخلی و خارجی بود و تجربه فضایی که در دو فیلم قبلی «ماه عسل» و «شبی که زمین ایستاد» آن را تجربه نکرده بودم.«سایلنت»  تصویر تا حدی واقعی از جوانان سرزمینم است که به دلیل بی‌کاری، فساد گسترده اداری و فاصله طبقاتی هر روز بیشتر از روز گذشته در گرداب بی‌اخلاقی غرق می‌شوند.