علی‌ عسگری متولد ۱۳۶۱ در تهران و فارغ‌التحصیل رشته سینما از دانشگاه رم ایتالیاست. او دانشجوی کمپ استعدادهای جشنواره برلین و آکادمی تابستانی جشنواره لوکارنو است. عسگری با دو فیلم کوتاه «بیشتر از دو ساعت» و «سکوت» در بخش مسابقه جشنواره کن و با فیلم کوتاه «بچه» در بخش مسابقه جشنواره ونیز حضور داشته است. فیلم‌های کوتاه او در بیش از ۶۰۰ جشنواره حضور داشته‌ و موفق به دریافت بیش از ۱۵۰ جایزه شده‌ا‌ند. او با اولین فیلم سینمایی بلند خود در بخش رسمی جشنواره ونیز حضور پیدا کرد و موفق به حضور در جشنواره‌هایی نظیر تورونتو زوریخ سائو پائولو زاگرب و … شد. علی‌ عسگری عضو آکادمی اسکار است.

فرنوش صمدی دیگر کارگردان «سکوت» فارغ‌التحصیل آکادمی هنرهای زیبا رُم ایتالیا ست. او فیلم‌سازی را از انجمن سینمای جوان ایران شروع کرد و در دوران تحصیل بیشتر مشغول ساخت ویدئو چیدمان شد. او نویسنده مشترک فیلم‌های کوتاهی هم‌چون «بیشتر از دو ساعت» به کارگردانی علی عسگری بوده است. این فیلم در سال ۲۰۱۳  نامزد نخل طلا از جشنواره کن و جایزه بزرگ جشنواره ساندنس بود. بعد از آن او فیلم‌نامه دیگری را برای همان کارگردان نوشت به نام «بچه» که در  بخش مسابقه فیلم‌های کوتاه جشنواره ونیز به رقابت پرداخت.«سکوت»  اولین فیلم کوتاه صمدی است که در سال ۲۰۱۶ نامزد نخل  طلای فیلم کوتاه کن شد و موفقیت‌هایی مانند معرفی شدن به آکادمی اسکار و سزار به دست آورد. صمدی همچنین فیلم‌نامه اولین فیلم بلند علی عسگری به نام «ناپدیدشدن » را به صورت مشترک در رزیدانس سینه فونداسیون کن به نگارش درآورد که اولین اکران جهانی فیلم در جشنواره فیلم ونیز سال ۲۰۱۷ بود. دومین فیلم کوتاه او «نگاه » نام دارد که در بخش مسابقه فیلم‌های کوتاه جشنواره لوکارنو ۲۰۱۷ به رقابت پرداخت و به آکادمی اسکار سال ۲۰۱۸ معرفی شد.

این فیلم رابطه مستقیمی‌ با تجربه شخصی‌ خود ما دارد چرا که سال‌ها قبل وقتی‌ برای تحصیل به کشور ایتالیا رفتیم تجربه مهاجر بودن را پیدا کردیم و با سختی‌های آن آشنا شدیم. یکی‌ از مهم‌ترین مشکلات زبان و ارتباط برقرار کردن بود که منبع الهام ما برای ساختن این فیلم بود. ما تصمیم گرفتیم که قصه ساده‌ای راجع به ارتباط برقرار کردن بگویم که برای ما معنی سمبلیک هم داشت. به نظر ما زبان کارکرد مهم در زندگی‌ روزمره و ارتباط برقرار کردن بین انسان‌ها دارد اما در شرایط مهاجرت معنی‌ و مفهوم آن تنها ارتباط برقرار کردن نیست.

ما در این فیلم تصمیم گرفتیم که بر مساله ورود به کشور جدید و مواجهه با یک زندگی‌ جدید در جایی که حتی زبانش را هم نمی‌دانی، تاکید کنیم. ما تصمیم گرفتیم راجع به یک کودک مهاجر صحبت کنیم چراکه اعتقاد داریم کودکان در این نوع از سفرهای اجباری هیچ انتخابی ندارند و تنها باید تصمیمی که از طرف والدین آنها گرفته شده است، قبول کنند و آنها به نوعی در سکوت شاهد اتفاقات تلخی هستند که اطراف آنها می‌افتد.