محمد رحمانیان نمایشنامه‎نویس،کارگردان و مدرس، طی سی سال فعالیت در عرصه تئاتر، نمایش‌های مختلفی را به روی صحنه برده‌است. از جمله آثار او می‌توان به نمایش‌های «مصاحبه»، «پل»، «فنز »و «مانیفست چو»، «هامون بازها»،«سینماهای من»،«آدامس‎خوانی»،«ترانه‎های محلی» اشاره کرد. رحمانیان در تلویزیون هم آثار متعددی را کارگردانی کرده‎است مانند مجموعه «در گوش سالمم زمزمه کن»،«نیمکت» و نمایش‌های تلویزیونی«خانه‌های اجاره‌ای»،«کشتی اسپرانزا» و «همه پسران من». سال گذشته فیلم «سینما -نیمکت» به عنوان اولین تجربه کارگردانی  رحمانیان در ایران در بخش هنروتجربه جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد. رحمانیان تاکنون فیلم‌نامه فیلم‎های «شیرین» زنده‌یاد عباس کیارستمی و«کتاب قانون» به کارگردانی مازیار میری را نوشته‎است.

در مورد فیلمی مثل «سینما ـ نیمکت» چه باید گفت و نوشت؟ فیلمی که نه سر سوزنی «هنری»  است و نه به وزن یک ارزن « تجربی» ، ولی در گروه سینمایی «هنروتجربه» به نمایش درمی­‌آید؟ فیلمی که گویا با عشق آغاز شد ، ولی در میانه­­ راه دریافتم که هیچ‎کس دوستش ندارد؛ نه مدیران سینمایی، نه اعضای شوراهای پروانه­ ساخت و نظارت و ارزشیابی و پروانه­ نمایش، و نه هیچ منتقد و نویسنده­ سینمایی و نه ـ از شما چه پنهان ـ بسیاری از کسانی که در ساختنش سهیم بودند و هستند… به این ترتیب می­ توان عنوان بی ­افتخار «دوست نداشتنی­ ترین فیلم سینمای ایران» را به سینما ـ نیمکت اهدا کرد.

با این همه، در این روزها و شب های زمستانی، من این «سینما ـ نیمکت» بینوا را هم چنان دوست دارم؛ این سنگِ تیپا خورده­ رنجور، این نغمه­ ناجور را… به یاد شاگرد مکانیکی که در روزهایی دور، فیلم­ ها را با عشق می­ دید و با شوق برای کودکی ما تعریف می­ کرد.