نیما عباس‌پور متولد اسفند ١٣۵٢ در تهران است و فارغ التحصیل دوره آموزش فیلم‌سازی انجمن سینمای جوانان ایران.او که از اعضای انجمن فیلم کوتاه ایران-خانه سینما است، در کارنامه‎اش سازنده یازده فیلم کوتاه داستانی و تجربی و چهار مستند تلویزیونی دیده می‌شود. این فیلم‌ها تاکنون در جشنواره‎های مختلفی به نمایش درآمده‌اند و جوایز متعددی را نیز دریافت کرده‌اند از جمله مدال نقره یونیکا در سال ٢٠۱٠ برای فیلم کوتاه «جنگل»/ جایزه دوم بهترین فیلم تجربی از جشنواره وارش، برنده جایزه بهترین فیلم تجربی از دید داوران مجله تخصصی فیلم کوتاه در جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران برای فیلم «جدول، روزنامه و ٣ نقطه»/ تندیس بهترین کارگردانی از جشنواره فیلم شهر برای فیلم «پیاده‌روی بزرگ »/برنده جایزه صلیب سرخ از جشنواره فیلم رشد برای فیلم«آسانسور». عباسپور به جز کارگردانی در زمینه تدریس و نویسندگی در مطبوعات از جمله ماهنامه فیلم نیز فعالیت می‎کند.

من فیلم‌ساز خوشبختی هستم! تمام فیلم‌های کوتاهی که دوست داشتم بسازم را ساخته‌ام. مثل خیلی از سازندگان فیلم کوتاه از ساخت برخی از فیلم‌هایم پشیمان نیستم و آنها را پنهان نمی‌کنم. من در مجموع یازده فیلم کوتاه داستانی یا تجربی (البته اگر بتوان آنها را تجربی نامید) ساخته‌ام که در سینمای هنر و تجربه هفت تای آنها به نمایش درمی‌آید. از این هفت تا سه فیلم «رویا چرا گم شده؟»، «۳/۶ »و «جنگل» یک جورهایی سه گانه‌ای درباره گم شدن هستند. «جدول»، «روزنامه و ٣ نقطه!»، «پیاده‌روی بزرگ» و «آسانسور» هم در شیوه روایت به نوعی به هم مرتبط‌ هستند. این وسط تنها در «چنین روزی باران نمی‌بارد» باقی می‌ماند که مهجورترین فیلم من است؛ فیلمی درباره اسیدپاشی، متعلق به ده سال پیش، زمانی که هنوز کسی فیلمی در این رابطه نمی‌ساخت. خوشحالم که این هفت فیلم که در پانزده سال اخیر ساخته شده‌اند، بالاخره در کنار هم به نمایش درمی‌آیند. سینمای مستقل واقعی در ایران سینمای کوتاه است. جایی که فیلم‌سازان بدون آن‌که نگران و جوابگوی موانع موجود و افراد باشند سینما را آزادانه تجربه می‌کنند. امیدوارم از سینمای کوتاه بیشتر از حال حمایت شود.