پیروز کلانتری، متولد سال ۱۳۳۲ در تهران و فارغ‌التحصیل رشته کارگردانی مدرسه عالی تلویزیون و سینما در سال ۱۳۵۳ است. او چندین نمایشگاه عکاسی در دهه ۱۳۵۰ برگزار کرده و نقدهایی در ماهنامه «فیلم» از سال ۱۳۶۵ تاکنون نوشته و تحقیق و نگارش درباره سینمای مستند در نشریات گوناگون را از همان سال تاکنون انجام داده است. او دستیاری فیلم‌های بلند سینمایی از سال ۱۳۶۵ تا سال ۱۳۷۰، کارگردانی فیلم‌های مستند از سال ۱۳۶۹، تدوین فیلم‌های مستند از سال ۱۳۷۳،کارگردانی مجموعه ۱۳ قسمتی «سینمای مستند ایران، یک گزارش» در شبکه یک سیما در سال ۱۳۷۵ را در کارنامه‌اش دارد.

عضویت در هیأت مؤسس انجمن مستندسازان سینمای ایران در ۱۳۷۶ و عضویت در هیأت‌مدیره و بازرس این انجمن در چند دوره، نگارش کتاب «گزیده فیلم‌های مستند بعد از انقلاب» از سوی انتشارات فارابی در سال ۱۳۸۲، برگزاری کارگاه‌های سینمای مستند در سال‌های اخیر با حوزه هنری تهران و شهرستان‌ها، تلویزیون و نهادهای دیگر) و مشاور فیلم‌ها و مجموعه‌های مستند از دیگر فعالیت‌های او بوده است.

همچنین طراحی و تهیه چند مجموعه مستند با خوانش‌های تازه از موضوع‌های انقلاب و جنگ در سه سال اخیر در گروه فرهنگ و تاریخ شبکه یک سیما شامل مجموعه‌های «تصویرگران انقلاب»، «ما هم در جنگ بودیم» و «گفتگو با انقلاب»، حضور در جشنواره‌های ایرانی و خارجی و کسب جوایز از آن‌ها از جمله سیمرغ بلورین جشنواره فیلم فجر برای تحقیق فیلم «تهران چند درجه ریشتر؟» و دو جایزه اول کارگردانی و تحقیق از جشن سینما برای همین فیلم و مشارکت در راه‌اندازی دو سایت «پیک مستند» و «ومستند» بخش دیگری از کارنامه کلانتری است.

گزیده‌ای از فیلم‌های مستند کلانتری عبارتند از:«پناهنده» (۱۳۶۹)، «حکایت باقی» (۱۳۷۲)، «این فیلم‌ها رو به کی نشون میدین؟» (مشترک با رخشان بنی‌اعتماد و منوچهر مشیری ۱۳۷۳)، «راویان کوچک روستای غریب» (۱۳۷۴)، «تنها در تهران» (۱۳۷۷)، «زندگی همین است» ( ۱۳۸۰)، «پرسه» (۱۳۸۱)، «غرقاب» (۱۳۸۳)، «تهران، چند درجه ریشتر؟» (۱۳۸۵)، «در خیابان‌های ناتمام» (۱۳۸۷)، «سالینجرخوانی در پارک شهر» (۱۳۹۰)، «کهریزک، چهار نگاه» (مشترک با رخشان بنی‌اعتماد، بهمن کیارستمی و محسن امیریوسفی ۱۳۹۰)، «پیرها اگر نباشند» (۱۳۹۰)، «از تهران» (مشترک با شمیم مستقیمی، مینا کشاورز و امید بلاغتی ۱۳۹۱)، «واریته بلوچی» (۱۳۹۵) و «همایون» (۱۳۹۷).

فیلم «همایون» برایم تجربه‌ای بود در خلق یک درام زندگی از یک شخصیت در کار موازی معرفی یک شخصیت و در ضمن مواجهه با او و در رسیدن به یک ترکیب لازم و نیز فعال کردن افرادی که جلوی دوربین می‎نشینند، برای خلق آن درامی که گفتم.