آرش سنجابی کارگردان، نویسنده و مستندساز است. او در کارنامه‌اش چهار مستند درباره چهره‌های مشهور ادبی و سینمایی ایران را دارد، آثاری چون «سخت مثل آب»( درباره شمس لنگرودى)،«از کوچه تا کن»( درباره عباس کیارستمى)،«سیمین نیماى غزل»( درباره سیمین بهبهانى) و«آقاى گلستان»( درباره ابراهیم گلستان).سنجابی هم‌چنین چند فیلم ویدئویی نظیر  «آن آواز غمناک»،«بگذارید میترا بخوابد»،«المپیک» و «شهر همنوازان سپید»، «دست شستن» را کارگردانی کرده‌است.فیلم «بازدم» او پیش از این در هنروتجربه اکران شده‌است.او هم‌چنین در عرصه نمایش،تئاترهایی چون «پوست انداختن»،«عروسان»،»اتوپیا» و «وقت پازولینی» را روی صحنه برده است.

همیشه باور دارم که در کنار سینماى بدنه، سینماى دیگرى هم باید جریان داشته باشد؛ سینمایى که شاید علیرغم نبودنش در سمت مخاطب عام‌تر، شریان‌هاى حرکت‌ساز آفرینش و نجات‌دهنده سینماى تجارى به آن متصل است و حالا چند سالى هست که سینماى هنروتجربه برایم بازتولید همان معناست. پیش‌تر هم گفته بودم که مهم‌ترین ستایش از سینماى یک فیلم‌ساز، برچسب‌هاى هنرى بودن و تجربى بودن است و لگوى هنروتجربه توأمان هر دو صفت را به یه فیلم جوش مى‌دهد و چه حظى بالاتر از این؟… و حالا در این روزهاى عجیبِ کرونادار، فیلم «پارمیدا» دارد با این واژه ترکیبىِ خوش لحن هنروتجربه اکران مى‌شود. «پارمیدا» از روایت چند صدایى به راوى مرکب مى‌رسد و با حذف فیزیکى دال، هر مدلولى را در شکلى اعتمادناپذیر به اعترافى کور وا مى‌دارد. سنتى که هم‌چنان برایم غریب است.