زمان آدم‌ها را دگرگون می‌کند اما تصویری را که از آن‌ها داریم ثابت نگه می‌دارد. هیچ چیزی دردناک ‌تر از این تضاد میان دگرگونی آدم‌ها و ثبات خاطره نیست.
(مارسل پروست- در جست‌وجوی زمان از دست رفته)

وقتی پس از سال‌ها به زادگاه‎ات برمی‌گردی همان جایی که کودکی‌ات را سپری کرده‌ای، تمام آن مکان‌ها و آدم‌هایی که روزگاری برایت بزرگ و پراهمیت بوده‎اند و با خاطره آن‌ها زندگی کرده ای، دچار تغییر شده‎اند و آن اهمیت و جذابیت گذشته را برایت ندارند و این تغییر  خود را روابط   متقابل بیشتر بروز می دهد. آدم‌ها دچار عدم شفافیت  و پنهان کاری شده‌اند و درچنین موقعیتی وقتی که در دوراهی اخلاقی قرار می‌گیری در انتخاب  سردرگم می‌مانی  و مفهوم خوبی و بدی، اخلاقی و غیراخلاقی برایت  قابل تشخیص نیست و انتخاب تو هرچه که باشد در نهایت باعث می‌شود به خودت و دیگران آسیب برسانی.